Joyride (2005)

Verhaal

Drie jonge meiden, Chantal, Roos en Joy stelen een prachtige oldtimer cabriolet om mee te kunnen doen aan de jaarlijkse talentenjacht voor supermodellen in Nice. Halverwege de trip blijkt dat Joy ervoor heeft gezorgd dat ze in de achterbak al die tijd een bewusteloos slachtoffer hebben meegevoerd, de 22-jarige Tim (gedrogeerd met de partydrug GHB). Het geheime plan van Joy is namelijk om Roos en Chantal te betrekken bij de moord op Tim, zodat ze voor eeuwig vriendinnen zullen blijven. De andere meiden zijn woedend, maar ze beseffen dat ze geen keus hebben als ze niet de gevangenis in willen. Tijdens de joyride ontwikkelt zich tussen Joy en Tim een vriendschap, zodat Joy wil afzien van haar moordplan, maar dan ontdekt ze dat de weg terug onmogelijk is, omdat Chantal vastbesloten is om de moord door te zetten....

Cast

Peggy Vrijens (Joy), Georgina Verbaan (Chantal), Tygo Gernandt (Tim), Dorien Haan (Roos), Don Clovis (Boswachter)

Ontstaan

Opnamen in Nederland (Terneuzen, Zeeuws-Vlaanderen tussen 20-27 juli 2004), België en Frankrijk (Nice-Monaco). Budget: 95.000 euro. De muziek voor Joyride is gecomponeerd door Mark Jansen van de gothic methal groep Epica. Gemaakt met steun van Cosmo girl. Met zichtbare Unox-reclame. Regisseur Frank Herrebout en producent Leo van Maaren zijn de mannen achter Roxy Movies. Alle acteurs hebben hun medewerking verleend tegen onkostenvergoeding.

Facts

De vier hoofdrolspelers hebben samen met Herrebout en Van Maaren het scenario geschreven.

Pers

Willem Schouten in 'Sp!its' van 8 september 2005: "(...) Helaas kan ook de getalenteerde Gernandt de absurde roadmovie van Frank Herrebout niet redden. (...) Joyride heeft een tijd op de plank gelegen en wordt nu zonder veel fanfare uitgebracht. Dat is meestal geen goed teken en Herrebouts psychologische thriller is geen uitzondering. De filmmaker, ook al verantwoordelijk voor het misbaksel De Zeemeerman, heeft er een rommeltje van gemaakt. Niets klopt er aan Joyride. Dialogen van niveautje Goede Tijden, een script vol onzinnige wendingen en voor de actie zouden Bassie en Adriaan zich nog schamen. Om maar niet te spreken van de acteerprestaties, geen moment kunnen de actrices hun verhaal enige geloofwaardigheid meegeven. Het meeste blaam treft Herrebout zelf. Neem nou de manier waarop hij de metamorfose van Joy van wraakzuchtige heks tot heldin in verdrukking weergeeft. Het hele verhaal heeft ze zich toegetakeld als die zangeres van gothband Within Temptation en ineens wandelt ze in een maagdelijk witte jurk rond. De ?wilde achtervolging? met de grote Amerikaan vindt plaats met het slakkengangetje van een invalidenwagentje en de verkrachting van de vastgebonden Gernandt is hysterisch in het kwadraat. In een thriller gebouwd rond steeds wisselende sympathieën, vergelijkt de meid die net een moord gepleegd heeft de ervaring bovendien met ?een peuk uitdrukken?. Nou, met zo?n gestoorde gaan we meeleven, zeg. Joyride wil de geest van Thelma and Louise oproepen en kan wel bogen op mooie in zonovergoten Zuid- Frankrijk opgenomen vergezichten. Maar verder komt slechts een moment in Ridley Scotts film in herinnering: net als Thelma en Louise denderen de meiden van Joyride roemloos in het ravijn." Pauline van Lintel in 'Metro' van 8 september 2005: "(...) Het plot is fris, heeft het juiste tempo, voldoende actie (dankzij agressieve dames) en voorziet involdoende verrassingen. Het mist alleen een pakkend begin en erg strak wordt het verhaal niet verteld. De accenten liggen verkeerd, waardoor de opbouw van de spanning zijn werking mist. Daarbij houden ook kleine fouten en onlogischheden je vast in de realiteit; echt helemaal opgaan in de film zit er niet in. Gernandt levert de kwaliteit die we van hem gewend zijn. Ook Dorien Haan (Roos), een groentje in de filmwereld, levert goed werk. Georgina Verbaan (Chantal) wordt nog door weinig critici serieus genomen, maar bewijst zichzelf in deze film opnieuw. Alleen jammer dat het vooral haar kersverse voorgevel en niet haar talent is dat in het oog springt. Waar borsten kijken normaal iets is voor de heteroman, maakt Georgina er in haar eentje iets universeels van. Toch knap. De grote tegenvaller is Peggy Vrijens (Joy). Het is haar matige acteerwerk dat een onoverbrugbaar gat slaat naar de betrokkenheid van de kijker. Ze trekt later iets bij, maar ze blijft zwemmen in haar clichématig weggezette rol van ?gothic bitch?. Al met al geen absolute aanrader, géén must see, maar ook zeker geen slaappil." Ronald Ockhuysen in 'de Volkskrant' van 8 september 2005: "(...) Met zijn kompaan Leo van Maaren is Herrebout van zins 'commerciële films te maken met lage werkbudgetten'. Daartoe hebben zij vuistregels bedacht. 'Binnen de huidige marktsituatie is het niet realistisch om een commerciële Nederlandse film te produceren die om uit de kosten te komen meer dan 200 duizend bezoekers moet trekken' (regel twee). Kruideniersrealisme. Alleen rijst er meteen een probleem: Herrebout en Van Maaren hebben meer verstand van regels opstellen dan van films maken. Joyride is een treurigstemmend misbaksel, met drie zogenaamde powerbabes die geen seconde iets van gevaar of dreiging weten te suggeren. Om over het gedoe rondom een 'middeleeuwse legende' - een poging het verhaal diepte te geven - maar te zwijgen. Het zegt veel dat het personage dat 95 procent van de tijd gekneveld is de meeste nieuwsgierigheid wekt, al wordt dat na zijn bevrijding ook snel minder. Tegen die tijd heeft Joy een wit jurkje aan, en is van dikke make up geen sprake meer. Opdat het overkomt dat zij niet zo vals is als eerst werd gesuggereerd. Vuistregel van de Volkskrant: het feit dat iedereen zich filmmaker kan noemen, maakt nog niet van iedereen een regisseur." Naomi Dorré in On Stage van 8 september 2005: "(...) Vier hoofdrollen, één bijrol, een Cadillac, het Franse landschap en een laag budget: de ingrediënten waarmee regisseur Frank Herrebout een eigenzinnige commerciële film wilde maken. Het is weinig, maar een sterk verhaal kan de rest doen, mits goed uitgewerkt. Maar Joyride is voor een thriller niet eng genoeg, voor een roadmovie niet desolaat genoeg en voor drama zijn de karakters niet sterk genoeg." Luc de Rooy in 'Zone 020': (...) Wat positief opvalt, is het spel van Georgina Verbaan. Waar ze eerst nog onwennig in haar rol zit, transformeert ze langzaam tot een koelbloedig personage waar Thelma en Louise nog iets van had kunnen leven. Vier sterren voor de film, de vijfde voor het lef dat de filmmakers vertoonden om deze film te maken." Mike Peek in 'NL 20' van 7 september 2005: "(...) Onsamenhangende, slecht geschreven thriller die nergens spannend is of zelfs maar leuk om naar te kijken."

Prijzen

Drie Gouden Uien 2005: slechtste film, slechtste regie en slechtste hoofdrolspeelster Georgina Verbaan.

Casting

Janusz Gosschalk, Job Gosschalk, Betty Post

Filmuziek

Mark Jansen, Coen Jansen, Yves Huts

Camera

Robert van Alphen

Montage

Hans Treffers

Geluid

Ruud Bouma

Distributeur

Moonlight Film Distribution

Bioszalen

21 bij première

Bezoekers

1.692

Kleur

Kleur

Land

Nederland (Terneuzen), België, Frankrijk

Co-productie

SBS