Passievrucht, De (2003)

Verhaal

Sommige dingen moet je zeggen, ook al is het nog zo moeilijk? ?Sommige dingen kun je niet zeggen, al zou je het nog zo graag willen? In dit drama krijgt Armin Minderhout te horen dat hij onvruchtbaar is en altijd is geweest. Maar Armin heeft een zoon, Bo. Al 13 jaar beschouwt hij hem als zijn zoon terwijl hij dat dus niet is. Wie is dan zijn echte vader? Alleen de moeder van Bo, Monika, kan Armin dat vertellen. Maar zij is al 10 jaar dood. De beste vriendin van Monika, Ellen, met wie Armin nu samenwoont, weet ook wie het is, maar dat weet Armin weer niet. Ondertussen staat Armins leven volledig op z?n kop. Hij is woedend, jaloers en ontgoocheld en gaat op zoek naar antwoorden. Tijdens zijn zoektocht door het verleden beleeft hij alles opnieuw: zijn gelukkige relatie met Monika (hoe goed kende hij haar eigenlijk?), de hechte vriendschap tussen Monika en Ellen (wat weet Ellen van Monika?s geheime verhouding?) en de relatie met z?n vader (die hem pas voor vol aanzag toen Bo geboren werd). Iedere man die contact heeft gehad met Monika is een verdachte. Alles wat voor hem een waarheid was, kan nu een leugen zijn. Hierdoor raakt zijn relatie met Ellen, die eigenlijk zelf droomt van een kind, steeds meer ontwricht. En ook van Bo, die ineens moet beseffen zijn eigen vader niet te kennen, raakt hij totaal ontvreemd. Armin sleurt beiden mee in zijn web vol emoties. Zal Armin uiteindelijk de waarheid achterhalen en zijn wanhoop kwijtraken? En zal de achterhaalde waarheid echt zoveel beter zijn dan onwetendheid?

Cast

Peter Paul Muller (Armin Minderhout), Halina Reijn (Ellen), Carice van Houten (Monika), Dai Carter (Bo), Jan Decleir (Huib Minderhout), Frank Lammers (Dees), Jeroen Willems (Rob Hubeek), Gijs Scholten van Aschat (Dokter Terlinden), André Arend van de Noord (Niko Neerinckx), Mark Zijlstra (Schipper), Charlie Chan (Meisje met petje), Rense Westra (Boer), Juul Vrijdag (IC Verpleegster), Rijkman van het Kaar (Bo, 1jaar oud), Dion Mensink (Bo, 5 jaar oud), Bert Luppes (vader Monika), Marlies Heuer (moeder van Monika), Barry Atsma (bezorger), Pim Lambeau (buurvrouw de Bruin), Jan Ad Adolfsen (BMW bestuurder), Arjan ten Broecke (motoragent), Kees Scholte (chauffeur takelwagen), Marc Krone (politieagent Bos), Pim van den Heuvel (buurman Huib), Klaas Ten Holt (bandlid #1), Bibian Harmsen (bandlid #2), Finn Kruyning (bandlid #3), Charlie Dagelet (meisje met pet)

Ontstaan

Scenario: Kees van Beijnum, naar het gelijknamige boek van Karel Glastra van Loon. De film wijkt op belangrijke punten af van het met de Generale Bank Literatuur-prijs bekroonde boek. De film is concreter dan het boek. Volgens Kees ligt de nadruk meer op de vader-zoon relatie. Het boek gaat meer over Monika en de liefde. Karel vindt het wel leuk dat de vader-zoon relatie in de film meer naar voren is gehaald. In het boek blijft oude Bo vaag. In de film is de oude Bo de belangrijkste Bo. Karel over het grootste verschil: "Het einde van de film komt heel anders tot stand. De manier waarop het plot zich ontrafeld verloopt ook totaal anders. " Ander verschil: De voice over maakt duidelijk dat de hoofdpersoon de afloop al weet. Voor de hoofdrollen werden Kim van Kooten, Tamar van den Dop, Angela Schijf en Thomas Acda in een vroeg stadium gescreend. Opgenomen in Amsterdam (Hoogte Kadijk), Rotterdam (onder andere op de Keileweg), Terschelling (strand bij Parnassia), Nes aan de Amstel (café De Zwarte Kat). De scènes in de zon geven de idylle van het verleden weer. Het heden is in koud blauw licht en voortdurende regen neergezet. Als de televisie aangaat zijn berichten over ondergelopen straten te horen. De heren moesten voor de jeugdige versies een kilo of 10 lichaamsgewicht kwijtraken. Opgenomen met een budget van 1,6 miljoen euro o.a. op het strand tussen Bloemendaal en IJmuiden. Maarten Treurniet debuteert als filmregisseur, eerder maakte hij series Sjans, Pleidooi en Zwarte sneeuw. Kijkwijzer: 12 jaar met sex en grof taalgebruik.

Facts

Voor de film had Maarten Treurniet een poster ontworpen met een zaadcel die zich uit de menigte losmaakt, maar de distributeur vond zijn ontwerp 'te wetenschappelijk' en daarmee niet wervend genoeg. Daarop werd het een klassieke poster met de hoofden van de drie hoofdrolspelers. De Passievrucht bevat verwijzingen naar Look who's talking (spermacellen), The usual suspects (de verdachte minnaars worden door middel van politiefoto's geïntroduceerd), reclamespot Centraal Beheer met Moskowicz (na aanrijding een nekbeweging maken).

Pers

Dana Linssen in 'de Filmkrant' van december 2003: "(?) Misschien heb ik tijdens het lezen van het boek van alles verdrongen, wat me tijdens het kijken rauw op m'n dak viel: een prachtige acteur die vader, ik had voor hem kunnen vallen, maar niet hier, niet in deze film. In dit staaltje van miscasting ga ik niet mee." Bas Blokker in 'NRC Handelsblad' van 10 december 2003: "(?) (...) Er is in de hele Passievrucht niemand die denkt of zegt: die Armin Minderhoud, dat is een leuke man. Dus is de vraag: waarom denkt regisseur Maarten Treurniet dat de zoektocht van deze sukkel naar het ultieme bewijs van zijn falen ons kan boeien? Misschien dacht Treurniet, ik schuif aan in een mooie traditie. Armin past namelijk in een lange rij van klootloze Nederlandse filmhelden, zoals Maarten (Jeroen Krabbé) in Een Vlucht regenwulpen, Anton (Derk de Lint) in De Aanslag en Simon (Ellik Bargaï) in Vals licht. Mannen die zich een film lang willoos heen en weer lieten schudden door lot en tegenspelers. (...) De film biedt weinig meer dan de illustratie van deze clou. Scenarist Kees van Beijnum (schrijver van onder meer De Oesters van Nam Kee) heeft er geen ander leven in kunnen krijgen. Hij schreef scènes die alleen dienen als drager van dialogen waarin aan de plot wordt gebouwd. (...) Je zou denken dat Treurniet, die toch geen kwade staat van dienst heeft met tv-series als Pleidooi en vooral Zwarte sneeuw en die nu zijn bioscoopfilmdebuut maakt, op zijn minst pret moest hebben in de verbeelding van een boek. Maar het is niet te zien. De film begint met de camera die neerdaalt op Armin met zijn eerste vrouw Monika (Carice van Houten, de enige in de film die met haar spel voor opwinding zorgt). (...) De enige effectieve digitale beelden zijn die van de titelrol, waar de allesbepalende spermatozoïden rondzwemmen. De Passievrucht is een wonderlijk ongeïnspireerde film, even klootloos als zijn hoofdrol. In die zin is het een typische boekverfilming. Misschien dat Karel Glastra van Loon het zo zou willen. Alleen dit moet nog gezegd: de muziek van Klaas ten Holt (eerder ook bij Zwarte sneeuw) is heel goed, veel beter dan je doorgaans bij een Nederlandse film hoort." Eric Koch in 'de Telegraaf' van woensdag 10 december 2003: "(...) Carice van Houten maakt indruk als de eigenzinnige Monika (...) Armins overdenkingen, waarmee hij met zichzelf in het reine probeert te komen, worden in de verfilming van Maarten Treurniet deels vervangen door een vertelstem. Met dergelijke aanpassingen zijn Treurniet en scenarist Kees van Beijnum er weliswaar in geslaagd om het boek in een bioscoopversie om te zetten, maar hun beelden en dialogen missen de gevoelskracht van de beschreven (levensbeschouwelijke) ontwikkelingen. Waar eerder zijn eigen, bijzondere 'De oesters van Nam Kee' op het doek werd mishandeld, slagen ditmaal ook de ingrepen van Van Beijnum zelf lang niet altijd. De (fysieke) ontknoping in het boek was, bijvoorbeeld, in zijn toevalligheid weinig bevredigend. Maar veel ongeloofwaardiger dan het gevonden briefje en de inhoud daarvan is Armins mishandeling van een stervende in de filmversie. (...) Erger is dat 'De Passievrucht' in zijn keurige afwikkeling van de gebeurtenissen nergens een vonk afgeeft. Carice van Houten is als Monika een eenzaam zonnestraaltje in de bewolkte hemel boven het vlakke land van hoofdrolspeler Peter Paul Muller. In zijn speelfilmdebuut kan Maarten Treurniet ons niet duidelijk maken waarom hij 'De Passievrucht' naar de bioscoop wilde brengen." Jann Ruyters in 'Trouw' van 11 december 2003: "(...) Carice van Houten is stralend middelpunt in de flashbacks (...) Peter Paul Muller en Halina Reijn zijn kleurlozxer, alsof ze niet goed weten wat voor mensen ze voorstellen. Bij Muller is dat vooral jammer. Hij is meer werktuig dan held en komt niet zo uit de verf. (...)"

Prijzen

Gouden Film voor 100.000 bezoekers op 24 maart 2004.

Filmuziek

Klaas ten Holt

Liedjes

'Gangsta's paradise' / Coolio, Gino Vanelli

Camera

Wouter Suyderhoud

Montage

René Wiegmans

Distributeur

Independent Films

Bioszalen

59 bij première

Bezoekers

102.335

Kleur

Kleur

Art director

Jelier en Schaaf

Goofs

Look who's talking, The usual suspects, reclamespot Centraal Beheer met Moskowicz

Boxoffice

9, 9, 9, 9, 9, 12, 14, 19