Vergeef me (2001)

Verhaal

Het resultaat van zes jaar verkennen van de zelfkant van de samenleving is de film Vergeef me, die op zaterdag 27 januari 2001 op het festival in wereldpremière ging. Een voorlopige versie van dezelfde film, Zonder titel, was al een paar jaar geleden op het IDFA te zien. De ontknoping die Frisch eraan toevoegde, is dat hij bij wijze van experiment met opzet over de schreef ging, door kwetsbare randfiguren te filmen en zelfs in een toneelstuk (Jezus/liefhebber) op te laten treden. Zichzelf aan de duivel verkopend (hij citeert Murnau?s Faust), begeeft Cyrus Frisch zich in de speelfilm VERGEEF ME nog verder op controversieel gebied dan zijn eerdere werk. Hij ontwikkelt een dialectiek tussen zichzelf als provocateur, theatermaker, scenarist van mensenlevens en hoofdrolspeler van zijn eigen film. Hij dringt de levens binnen van ?randfiguren? die hij op straat is tegengekomen. De alcoholistische hoerenloper Peter en diens psychotische ex-vriendin Chiquita, haar ex-vriend die aan een zeldzame ziekte lijdt, de aan een rolstoel gekluisterde heroïneverslaafde Achmed, een mevrouw wiens dochter door een junkie vermoord is en Astrid, die droomt van een carrière als zangeres. Frisch begon met het filmen van brute scènes met deze fysiek en/of geestelijk gehandicapte mensen, wier waardigheid wordt weggeven of weggenomen. Toen een eerste gemonteerd verslag op het IDFA uitsluitend positieve reacties opriep, besloot hij verder te gaan.

Cast

Nico, Chiquita, Peter, Achmed, mevrouw Verhoeff, Astrid, Sylvia Kristel (Chiquita op toneel), Ellen ten Damme (meisje op strand), Marien Jongewaard (man met monoloog); op tv: Philip Freriks, Hanneke Groenteman

Ontstaan

De film werd in Rotterdam vertoond op zaterdag 27 januari, zondag 28 januari en vrijdag 2 februari. VERGEEF ME werd vertoond op het NFF 2001 als speelfilm.De film verscheen in 2005 op dvd en naar aanleiding daarvan was de film van 26-28 september 2005 in het Filmmuseum Vondelpark te zien.

Facts

Met Vergeef me wil Frisch de verantwoordelijkheid van film- en televisiemakers die in zijn ogen hun ziel aan de duivel verkopen aan de orde stellen. Maar de film is ook bedoeld als waarschuwing voor 'het gevaar van de beelden': dat het publiek de rotzooi die het elke dag krijgt voorgeschoteld niet moet accepteren.

Pers

'The Daily Tiger' d.d. 27 januari 2001: ?Aan de rolvastheid van agent-provocateur Frisch, die zichzelf als de duivel uit Faust opvoert, is twijfel mogelijk. Aan de ene kant manipuleert hij zijn slachtoffers tot objecten van een voyeuristische camera, besmeurt op zeker moment hun gezichten eigenhandig letterlijk met bloed. Aan de andere kant neemt hetzelfde personage ?regisseur Cyrus Frisch' soms weer een ethisch standpunt in, bijvoorbeeld door een vrouw die haar borsten aan de camera laat zien te vertellen dat ze dat echt niet voor hem hoeft te doen, als ze het niet wil. Vergeef me doet mede daardoor een beetje hypocriet aan, zoals in exploitatiefilms van het type Mondo cane ook altijd beweerd wordt dat het eigenlijk een aanklacht is tegen het onrecht in de wereld. Het valt moeilijk voor te stellen hoe de films van de echte Cyrus Frisch - de lieve huisvader - er in de toekomst uit zullen gaan zien.? Bianca Stigter in 'NRC Handelsblad' d.d. 17 oktober 2001: "Graag had ik hier opgeschreven dat ik ben weggelopen uit Vergeef me. Dat ik het niet kon aanzien, dat het te ver ging, dat het onverdraaglijk was. Ik ben gewoon blijven zitten. Geen heilige verontwaardiging, maar vermoeid schouderophalen was het gevolg van Vergeef me. (...) Frisch stelt veel vragen waarop geen antwoord mogelijk is. In die zin lijkt zijn film op De zee die denkt van Gert de Graaff, het `visuele essay' over de grenzen van het ik dat vorig jaar op het IDFA de Joris Ivens Prijs won. Daarin werd net als in Vergeef me het antwoord gezocht op vragen die even diepzinnig als banaal zijn, al is de vormgeving van De Graaff veel beschaafder. Je zou van De Graaff en Frisch kunnen zeggen dat ze de puberteit nooit te boven zijn gekomen. Maar je kunt ook zeggen dat deze regisseurs zich nog de moeite getroosten antwoorden te vinden. De meeste mensen hebben dat allang opgegeven. Frisch maakt het nog eens extra ingewikkeld door zich op te stellen als zo'n etter dat ik hem het genoegen niet gunde me te tarten. Ook daarom is zijn moeite uiteindelijk vergeefs." Pieter Bots in 'Het Parool' d.d. 17 oktober 2001: "(...) Te veel draait zijn werk om zijn gemanipuleer met de slachtoffers, de foute rol die hij zichzelf wil aanmeten en zijn spel met fake en fictie. Daardoor staat hij te veel tussen zijn publiek en zijn outcasts, en komt hij al helemaal niet toe aan een statement over de Derde Wereld. (...) Cyrus Frisch wil zo graag het leed in de wereld aan de kaak stellen, maar hij komt letterlijk niet verder dan zijn eigen stoep.(...)" Ab Zagt in het 'Algemeen Dagblad' van 18 oktober 2001: "Met Vergeef Me probeert Frisch opnieuw de grenzen van het voyeurisme af te tasten. Deze keer plaatst hij een aantal halfbeschonken Amsterdammers, afkomstig uit 'de onderkant van de samenleving,' op het podium die hij als een soort Jerry Springer ondervraagt en uitdaagt. Een en ander leidt tot mensonterende scènes, waarbij een van de alcoholisten in zijn broek plast en een vrouw in aangeschoten toestand zo ver gaat haar borsten te tonen. Gaandeweg voelt de kijker zich steeds ongemakkelijker door de wijze waarop de gasten door Frisch worden misbruikt. Dat gênante gevoel is zonder twijfel zijn bedoeling. Hoeveel vernederingen kan een mens verdragen? Na een half uurtje hield deze recensent het dan ook voor gezien."

Camera

Cyrus Frisch, L. Jones, H. Wennink, A. Kramer, J. de Jong, J.P. Sens, M. Godefroy

Bioszalen

3 bij première

Bezoekers

119

Kleur

Kleur