Qui vive (2002)

Verhaal

Twaalf jaar na LEEDVERMAAK. Het jaar 1982. De eerste echtgenoot van Lea, Alexander maakt een vervolg op de huwelijksfilm en toont ons de reeds bekende personages en hoe het ze verder is vergaan. Dory, de eerste vrouw van Nico, is in verwachting. De vader van het kind is Simon, Lea?s vader. Nico is in een crisis beland en besluit ontslag te nemen als ziekenhuisdirecteur. Hij trekt zich terug op de boerderij waar hij in de oorlog ondergedoken was. Hans, de beste vriend van Nico, is getrouwd met Pien. Na zeven kinderen te hebben verwekt, ontvlucht hij dit huwelijk. Zwart de vader van Nico, sluit zich steeds meer af van de wereld;hij leest en herleest de kampbrieven van zijn eerste vrouw.

Cast

Pierre Bokma (Nico), Marjon Brandsma (Dory), Catherine ten Bruggencate (Lea), Kitty Courbois (Ada), Rijk de Gooyer (Zwart), Hugo Haenen (Alexander), Sigrid Koetse (Duifje), Ingeborg Loedeman (Pien), Annet Nieuwenhuijzen (Riet), Peter Oosthoek (Simon), Edwin de Vries (Hans), Margo Dames, Myranda Jongeling, Bonnie Williams; Stem Nico's moeder: Gwen Eckhaus

Ontstaan

De openingsbeelden van QUI VIVE bevatten fragmenten uit LEEDVERMAAK. Opgenomen in o.a. Amsterdam (tram 25, Dokwerker) en Westerbork. In tegenstelling tot de jaren zeventig in LEEDVERMAAK, zijn de jaren tachtig nauwelijks herkenbaar in QUI VIVE. Dat is om een soort tijdloosheid te geven, maar ook een bepaald soort luiheid en een praktische kant: de muziek uit die tijd is onbetaalbaar, aldus Weisz. Vertoond op maandag 24 september 2001 op het Nederlands Film Festival.

Pers

Pieter Bots in 'Het Parool' van 13 februari 2002: "In Leedvermaak werd het oorlogsleed mooi terloops met het feest verweven; en juist daardoor waren de dialogen van de personages soms zo pijnlijk goed getroffen. In Qui vive zaagt Herzberg echter van dik hout planken. Alles wordt benoemd en uitgekauwd, alles krijgt betekenis, iedere subtiliteit is uitgebannen. In handen van Frans Weisz levert dat een even weëe als kleffe film op. (...) De levens van de tweede generatie slachtoffers zijn blijvend getekend door de oorlog. Acteurs als Pierre Bokma, Marjon Brandsma en Catherine ten Bruggencate tonen die zielskwetsuren prachtig ingetogen. Zij kunnen echter niet verhullen hoe karikaturaal de personages in wezen zijn. De gojim blijven niet-begrijpende buitenstaanders in deze joodse soap en maken de ene na de andere faux-pas; de andere personages zwelgen in hun tragiek. Het zegt genoeg dat de weinige buitenscènes in deze toneelverfilming zich afspelen bij De Dokwerker en in Westerbork. Het is schokkend om te zien dat juist Weisz en Herzberg geen fijnzinniger behandeling van zulke delicate kwesties konden geven." Bianca Stigter in 'NRC Handelsblad' van 13 februari 2002: "Kan een vrouw die de vijftig is gepasseerd een kind krijgen? Het gebeurt wel eens, en de medische wetenschap heeft het mogelijk gemaakt dat het vaker zal gebeuren. Het gebeurt ook in Qui Vive, de nieuwe film van Frans Weisz, alleen is het daarin niet het personage dat boven de vijftig is, maar de actrice die haar speelt. Marjon Brandsma (1943) speelt in deze film de veel jongere Dory, die bevalt van een zoon, en door haar rol heen zie je haar rimpels. Suspension of disbelief is onmogelijk. (...) De rimpels van Dory zijn theatraal. Het is vreemd en het stemt een beetje melancholiek om ze in close-up op het doek te zien. Rijgdraad werd voor de filmversie door Herzberg en Weisz ingrijpend herschreven. Toch blijft het toneelstuk meer door de film heen schemeren dan bij Leedvermaak het geval was, misschien ook omdat Qui Vive minder mooi is gefilmd en gestileerd dan bij Frans Weisz gewoon is. Qui Vive wankelt steeds tussen film, toneel en werkelijkheid."

Filmuziek

Wim Mertens

Camera

Rutger Storm

Montage

Michiel Reichwein

Kostuums

Linda Bogers

Grime

Suzet van Rooyen, Lia van der Horst

Geluid

Eddy de Cloe

Distributeur

UIP

Bioszalen

9 bij première

Bezoekers

4.717

Kleur

Kleur

Co-productie

NPS

Art director

Robert van der Hoop, Ruben Schwartz

Genre

Tweede Wereldoorlog, drama