Monte Carlo (2001)

Verhaal

De jonge garagebediende Danny laat zich strikken voor de opdracht om een gefortuneerde oude vrouw in haar oude auto nog eens de rit naar Monte Carlo te laten beleven. De steeds wisselende verhoudingen tussen Danny en de oude vrouw vormen de motor van het verhaal. De weduwe van Tuyl van Serooskerken wil nog één keer -net als vroeger- een reis naar Monte Carlo ondernemen. Haar zoon regelt voor haar een chauffeur: een onbekende jongen die in zijn garage werkt, de twintigjarige Danny Schat. Danny wil maar één ding weten: Wat schuift het? Mevrouw van Tuyl is niet erg gecharmeerd van Danny. Moet dat haar naar Monte Carlo brengen? Toch is ze tot Danny veroordeeld, niemand anders wil haar chaufferen. Het is de bedoeling dat Danny precies de oude route rijdt die mevrouw van Tuyl 47 jaar geleden voor het laatst aflegde over de binnenwegen, langs de oude hotels en pleisterplaatsen naar Monte Carlo. Een reis van 3 dagen in haar oude Mercedes Benz. Het wil niet boteren tussen de twee botsende karakters. Mevrouw van Tuyl stelt een aantal regels in. Zo mag Danny onderweg niet roken, niet praten en moet hij zich aan haar aanwijzingen houden. Halverwege België ontdekt mevrouw van Tuyl dat Danny geen rijbewijs heeft. In zijn tas ontdekt ze een pistool. De spanning loopt helemaal op als in Frankrijk blijkt dat mevrouw van Tuyl geen bruikbaar geld heeft, alleen een beurs vol oude francen. Danny voelt zich genept en hij wil terug. Dan onthult Mevrouw van Tuyl de werkelijke reden van haar reis: In Monte Carlo heeft ze een geheime bankrekening. Ze wil het geld opnemen om niet meer afhankelijk te zijn van haar zoon. Ze kan Danny bij aankomst het dubbele betalen. Meer zelfs. Danny gaat akkoord: Hij neemt de reiskosten voor zijn rekening, maar de verhoudingen beginnen om te draaien. Hij laat zich niet meer als personeel behandelen en wil zelf de route bepalen. De twee beginnen elkaar beter te leren kennen. Mevrouw van Tuyl merkt hoe moeizaam en onzeker Danny met vrouwen omgaat. Ze kan niet nalaten hem daarop te wijzen, tot grote frustratie van Danny. Danny probeert zichzelf te bewijzen door twee lifters mee te nemen, maar raakt hierdoor zijn eigen geld kwijt. Danny en mevrouw van Tuyl beseffen steeds meer dat ze op elkaar zijn aangewezen. En dat ze in zekere opzichten erg op elkaar lijken. Danny mag mevrouw van Tuyl zelfs tutoyeren. Die avond overnachten Constance van Tuyl en Danny in een vijfsterrenhotel. Haar zoon zal telefonisch betalen met zijn creditcard. De nacht verloopt anders dan verwacht: Costance blijkt ernstig ziek te zijn. Ze heeft kanker. Nu begrijpt Danny waarom ze zo?n haast heeft om naar Monte Carlo te reizen. Dit is haar laatste reis. De volgende dag verlaten ze het hotel zonder dat Constance haar zoon gebeld heeft en zonder te betalen. Als Danny hier achter komt, wordt hij woedend. Dit kan hij er niet bij hebben.Danny zit in zijn proeftijd zit. Hij heeft een crimineel verleden. Als hij dit Constance vertelt, schrikt ze er niet van. Ze is eerder geïntrigeerd en wil alles weten. Op eigen houtje overvalt Constance een benzinestation overvalt. Om ?quitte? te staan met Danny. Nu zijn de twee pas echt in problemen en moeten vluchten. Constance denkt dat ze het niet meer haalt, maar Danny sleept haar door de nacht. Liftend en met een bus weten ze uiteindelijk Monte Carlo te bereiken. Daar wil Constance nog één keer de zee zien en vertrouwt ze Danny het geheim van haar leven toe.

Cast

Kitty Courbois (Constance van Tuyl van Serooskerken), John Wijdenbosch (Danny Schat), Paul Hoes (Harald), Hans Veerman (garagehouder), Rachida Iaallala (Halima), Marisa van Eyle (Buurvrouw), Daniel Rovai (parkeerwacht), Marc Guépratte (Dronken gast), Caroline Reverberi (Aphrodite), Mia Andresen (Krista), Susan Gritzman (Tone), Thierry Oudenaerde (hotel manager), Sofie Knijff (serveerster hotel), Machteld van der Gaag (receptionist), Phillipe Rousseau (pomphouder), Celena Hernandez (dochter), Marc Guépratte (gendarme 1), Jean Pierre Rigaud (gendarme 2), Odile Bouineau (tolk), Daniel Rovai (rechercheur), Linda Schagen van Leeuwen (agente)

Ontstaan

Een van de vijf scenario's gerealiseerd in het kader van de samenwerking tussen het Nederlands Fonds voor de Film, de VPRO en Motel Films onder de titel 'No more heroes'. Onder deze titel wordt jonge filmmakers de kans geboden een eerste of tweede lange speelfilm te maken. Uit de ruim 200 aanvragen heeft een jury uiteindelijk 5 scenario's geselecteerd. In de zomer van 1999 werd bekend dat ?Monte Carlo? was uitgekozen om gerealiseerd te worden. Het plan was om nog dezelfde herfst met de opnamen te beginnen. Van alle jaargetijden leek de herfst de meest passende bij het verhaal. De rol van Constance van Tuyl van Serooskerken was oorspronkelijk geschreven voor een tachtigjarige actrice. Casting director Job Gosschalk adviseerde om ook naar minder oude actrices te kijken: het zou de rol zelfs dramatischer kunnen maken. In het eerste gesprek dat Norbert ter Hall had met Kitty Courbois, maakte zij op subtiele wijze duidelijk dat zij de rol persé wilde spelen. Voor de rol van Danny kwamen 44 jonge acteurs auditeren. Daarvan waren er 43 blank en 1 donker. Aanvankelijk vreesden de makers dat de keuze voor een Surinaamse acteur het verhaal een ongewenste invalshoek zou kunnen geven. Maar na de screentest van John Weijdenbosch werd meteen duidelijk dat hij de perfecte Danny was. In het script werd niets aangepast. Danny chauffeert mevrouw van Tuyl van Serooskerken in een roomwitte Mercedes Benz type 230 S, bouwjaar 1966, 6 cilindermotor met een inhoud van 2281 cc en een topsnelheid van 180 km per uur. Vanwege de zijvleugels aan weerskant van de achterzijde wordt dit model door liefhebbers en verzamelaars de ?Heckflosse? genoemd. Voor de film werd gebruik gemaakt van twee exemplaren: Eén auto was volledig gereviseerd en gerestaureerd om echt mee te rijden. De andere had geen wielen of motor. Deze ?dubbelganger? was op een dieplader gemonteerd en werd gebruikt om de acteurs van dichtbij en vanaf de buitenkant van de auto te kunnen filmen, terwijl ze door het landschap rijden. De Brusselse locatiescout Yurek Dury stelde voor om de oude toeristische route naar de Cote d?Azur te volgen, deels de ?Route Napoléon?, die dwars door de Bourgogne voert. Het eerste opnameblok vond plaats in oktober en november 1999. De film werd grotendeels chronologisch opgenomen op bestaande locaties in Nederland, België, een shot in Duitsland en heel veel Frankrijk. Zoveel mogelijk werd de Route Napoléon aangehouden. Om budgettaire redenen zijn een aantal ?Franse? locaties in Nederland gevonden. De scènes ?interieur wijnkelder?, ?interieur politiebureau? en ?interieur hotel? zijn in en om Maastricht opgenomen. Na een maand intensief draaien kwamen cast en crew eindelijk aan in Monte Carlo om daar het slot van de film te draaien. Op het laatste moment werd de vergunning om te filmen geweigerd. Voor een filmvergunning heb je in Monaco 3 handtekeningen nodig: één van het bureau filmzaken, één van de politie en één van het paleis. De eerste twee waren reeds binnen, maar de laatste stuitte, ondanks eerdere toezeggingen, op bezwaren. Officieel omdat het milieu en natuurlijk evenwicht van het (piepkleine) Monegaskische strand te ernstig verstoord zouden kunnen worden door het draaien van de slotscène. En bij het filmen op de drukke boulevard zou geluidshinder kunnen optreden. Onofficieel werd duidelijk gemaakt dat een film die niet voldoet aan het zorgvuldig opgebouwde ?cleane? imago van Monte Carlo, nooit toestemming zou krijgen. De productie zocht zelfs in een laatste poging de hulp van het Nederlandse consulaat in Monaco. Het mocht niet baten. Een jaar later (weer in de herfst) werd een nieuwe poging gewaagd, maar de aanvraag werd niet eens in behandeling genomen. Zo zijn, ironisch genoeg, de laatste scènes van de film Monte Carlo op en vanaf Frans grondgebied gemaakt. Uiteindelijk kon voorjaar 2001 pas worden begonnen met de definitieve montage en afwerking van de film. De film werd daardoor als enige van de vijf niet op het filmfestival van Rotterdam 2001 vertoond . De soundtrack van de film bevat de Franse klassiekers van o.a. Piaff, Michel Fugain e Barbara. Daarnaast is speciaal voor ?Monte Carlo? filmmuziek gecomponeerd door Fons Merkies. Het cinematoscoop formaat van de film is te danken aan een uniek procédé dat ontwikkeld is door het Belgische filmlab ?Color by de Jonghe?. Door dit procédé zijn bij de opnames geen speciale lenzen nodig en kon er met 16 mm film gedraaid worden.

Pers

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 17 oktober 2001: "Met de boodschap dat vooroordelen verdwijnen als mensen elkaar leren kennen, doet Monte Carlo aan Driving miss Daisy denken, al draait het in de film niet alleen om kleurverschil, maar ook om verschil in leeftijd en milieu. Tegen de positieve strekking zal niemand bezwaar hebben, maar het heeft geen dramatisch spannende film opgeleverd. Te snel is duidelijk dat de twee personages elkaar zullen gaan waarderen, zodat de angel uit hun conflicten verdwijnt. Monte Carlo is een sympathieke, maar al te correcte multiculturele film, die voorspelbaar op een harmonieus einde aanstuurt." Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van 17 oktober 2001: "Weemoedige roadmovie (...) In Monte Carlo rijden een oudere dame met een dubbele naam en een jonge Surinamer in een klassieke Mercedes naar Monte Carlo. Niet deze ogenschijnlijke, zelfs dramaturgisch volgens het boekje opgelegde, tegenstelling heeft effect (...) Het is eerder de casting van theaterdiva Kitty Courbois tegenover soapster John Wijdenbosch (Costa!) die werkt. Twee acteerstijlen die elkaar nooit zullen ontmoeten en daarom lang geloofwaardig houden dat het hier twee verschillende werelden betreft, die in feite in Nederland anno nu allebei niet meer bestaan. (...) Het verrast niet, maar het boeit wel. En waait dan weg als een leeg boterhamzakje in de berm van de Route Napoléon. Nederlandse hoofdpersonen nemen altijd brood mee van huis." Andrea Bosman in 'Trouw' van 18 oktober 2001: "(...) Dat kleine budget is kennelijk meer in het 'on the road'-zijn dan bijvoorbeeld in het script gaan zitten. Dat de ingrediënten van het verhaal anno 2001 volstrekt ongeloofwaardig zijn, hoeft geen bezwaar te zijn. Maar zo karikaturaal zijn met name de dialogen, die zelfs een actrice als Courbois niet meer te boven komt, dat het onmogelijk is je voor de personages daadwerkelijk te interesseren." Willem Schouten in 'Sp!ts' d.d. 18 oktober 2001: "Bij het zien van het eerste kwartier van MONTE CARLO leek het er even op alsof we hier met een tweede DE VRIENDSCHAP te maken hadden; een film die de plank volledig mis slaat. (...) de contrasten tussen de beide hoofdpersonen (...) aanvankelijk tot in het absurde worden aangezet. Maar als het duo dan eenmaal op weg is krijgt MONTE CARLO toch vat op je. (...) Waar Ter Hall elders ongeloofwaardig is - let op Courbois die plots in Ma Baker verandert en een benzinepomp overvalt - slaagt hij er goed in hun wederzijdse affectie invoelbaar te maken." Marco Weijers in 'de Telegraaf' van 18 oktober 2001: "(...) De verwikkelingen zijn geforceerd en de personages krijgen maar weinig doortekening. Typetjes zijn het, niet veel meer, en zelfs het redelijke acteerwerk biedt hier geen soelaas. Ondanks die aanzienlijke beperkingen weet Norbert ter Hall een zekere melancholie in zijn beelden te vangen, een sfeer van vergane glorie en vervlogen dromen. Daarmee speelt Monte Carlo op het nippertje quitte." Ronald Ockhuysen in 'de Volkskrant' van 18 oktober 2001: "(...) MONTE CARLO is, na de eigenzinnige producties die Ter Hall en Alberdingk Thijm maakten, geen stap vooruit. Het bioscoopdebuut van het duo komt niet verder dan krabbelen en sputteren. Van onbevangenheid en lef is geen sprake."

Casting

Job Gosschalk

Filmuziek

Fons Merkies

Camera

Richard van Oosterhout

Montage

Sytse Kramer

Geluid

Leo Franssen

Distributeur

A-films Distribution

Bioszalen

4 bij première

Bezoekers

664 bezoekers in 2001 plus 1.072 in 2002

Kleur

Kleur

Co-productie

Motel films