Kleine blonde dood, De (1993)

Verhaal

Valentijn Boecke, een veelbelovende jonge schrijver, probeert zijn ongelukkige jeugd te vergeten met een excessieve levensstijl. Vooral de relatie met zijn door oorlogservaringen getekende vader speelt in zijn leven een grote rol. Wanneer zijn vroegere lerares zwanger van hem wordt, verzet de schrijver zich uit alle macht tegen het aankomend vaderschap. Ook na de geboorte van zijn zoontje houdt hij problemen met het vaderschap. Totdat hij ontdekt dat de labiele moeder Mieke zijn zoon heeft geslagen en hij het jochie mee naar huis neemt. Wanneer het kind in coma raakt na een val van de trap, wordt de schrijver zich ervan bewust, hoe waardevol het is je te hechten aan zoiets kwetsbaars als een medemens, maar ook hoveel risico dat meebrengt. Hij besluit Micky van zijn ellende te verlossen.

Cast

Antonie Kamerling (Valentijn Boecke), Olivier Tuinier (zoontje Micky), Loes Wouterson (vroegere kleuterjuf/Mieke, vrouw Valentijn), Reinout Bussemaker (Harold), Ellen ten Damme (Dédé), Gees Linnebank (vader Valentijn), Liz Snoyink (moeder Valentijn), Yoran Hensel (jonge Valentijn), Porgy Franssen (arts ziekenhuis), Ingeborg Elzevier (gynaecoloog), Helen Kamperveen (Lucy de Jong), Willemijn van der Ree(verpleegster), Pamela Teves (juffrouw van Dalen), Johan Ooms, Gerard van Lennep (uitgevers), Hans Veerman (politiecommissaris), Jos van de Ven, Wiegert Werningh-Cöster (douaniers), Jules Royaards (voorzitter literaire prijs), Maartje Paans (Elleke), Flip Heeneman (organisator cultureel café), Hans Leendertse (politieagent), Doede Bleeker, Adriaan Adriaansen, Monique de Jong, Jan Vriend, Nico Schaap, Freek van Muiswinkel

Ontstaan

Denise Janzee was oorspronkelijk de editor, maar zij werd ontslagen door Jean van de Velde. Jean van de Velde daarover in 'Nieuwe revu' 32-2000: "Ik vind het nog steeds vervelend dat ik Denize Janzee heb laten ontslaan. Niet omdat ze niet goed was, maar omdat producent Rob Houwer zich tekortgedaan voelde en iemand wilde schoppen. Het was zij of ik. Toen heb ik voor mezelf en mijn film gekozen."

Na het winnen van het Gouden Kalf voor de beste speelfilm werd de film opnieuw in 20 bioscopen uitgebracht. Dit zorgde ervoor dat 2.000 mensen de gelegenheid namen de film alsnog te zien. 339.674 bezoekers, nummer 11 over 1993.

Facts

In het boek was Valentijn Boecke homosexueel; dit is in de film niet terug te vinden.In een discotheek danst Antonie Kamerling op een housemix van 'The life I live' van Q 65. De componist en zanger van dit nummer, Willem Bieler, heeft hiervoor twee keer een cheque gehad. Eén keer een bedrag met twee nullen voor de film en een keer een paar tientjes voor de vertoning op televisie.

Prijzen

Gouden Kalf 'beste speelfilm'. De film werd tijdens de tweede Rembrandt Awards-Veronica Blad Publieksprijs voor film en video- (10 maart 1994) ook onderscheiden met de Rembrandt voor beste Nederlandse film.

Filmuziek

Jurre Haanstra, Harry Muskee & Band, Q 65, The Shoes, The Chaplin Band, Toots Thielemans

Camera

Jules van den Steenhoven

Montage

Victorine Habets

Kostuums

Jacqueline Steijlen

Geluid

Jac Vleeshouwers

Kleur

Kleur

Art director

Freek Biesiot