Kind van de zon (1975)

Verhaal

Het meisje Anna, dochter van een tuindersechtpaar, verlaat het echtelijk huis om in Amsterdam op kamers te gaan wonen. Aanvankelijk samen met haar vriendin Marian, maar dat klikt niet, volgens Anna omdat Marian lichamelijk contact met haar wil, volgens de filmbeelden omdat Anna erg op zichzelf betrokken is, hetgeen zich met name uit in de behoefte aan zelfbevrediging. Daarna woont ze in haar eentje bij een boer, door wie ze zich bedreigd voelt, omdat hij het op haar onderbroekjes voorzien zou hebben. Tenslotte komt ze terecht op een ruime zolderkamer in Amsterdam. Ze heeft een soort verhouding met een jongeman, die echter afknapt op Anna's enorme weerstand tegen de lichamelijkheid. Praktisch tegelijkertijd komt een zekere Gerrit in haar leven. Gerrit wil met alle geweld met haar naar bed, maar zij houdt dat met evenveel geweld van zich af. Ze heeft een vluchtige ontmoeting met een kleurling en isoleert zich tenslotte geheel en al. Ze gaat zwerven op spoorwegstations en door de haven en kalkt tenslotte haar kamer en alles in die kamer wit -tot en met de bloemen in de vaas. Ze komt dan in een psychiatrische inrichting terecht, waar ze geshockt wordt. Vervolgens komt ze bij een jonge psychiater die het met groepstherapie probeert. Daarbij blijkt dat het er bij haar thuis emotioneel armelijk is toegegaan. Haar moeder bezoekt haar geregeld, maar dat werkt niet goed. Met haar broer lukt het veel beter. Binnen de encountergroep hecht ze zich aan Johnny, die echter zelfmoord pleegt op het moment dat hij genezen wordt verklaard. Als ze aan de beterende hand is, krijgt ze bezoek van haar vader, hetgeen uitloopt op een communicatieve ramp. Wanneer zij genezen wordt geacht, besluit zij terug te gaan naar Amsterdam, ondanks tegendruk van haar moeder, die haar graag weer thuis zou hebben. Op het station in Amsterdam probeert Anna vergeefs contact te maken met een verwilderd rondrennend en raaskallend meisje. L'histoire se repète.

Cast

Josée Ruiter (Anna), Dora van der Groen, Johan te Slaa, Ramses Shaffy (Gerrit), Huib Broos, Cox Habbema, Sacco van der Made, Michel van Rooy, Kitty Courbois, Cor van Rijn, Nettie Blanken, Django Sterman, Paul Meyer, Pieter Verlinden, Steye van Brandenberg, Barrington C. Bailey, Robert Borremans, Maartje Metsers=Maartje Seyferth, Marja Lieuwen, Hannie van Ooyen, John Peters, Nico van der Stam, Olaf Wijnants, Gees Linnebank

Ontstaan

Film toont in tegenstelling tot bovenstaande korte inhoud het verhaal niet chronologisch.

De film DE VIJF VAN DE VIERDAAGSE werd eerder uitgebracht dan KIND VAN DE ZON, hoewel KIND VAN DE ZON eerder klaar was. René van Nie deed dat om uit de documentairehoek te komen en om financiële redenen. René van Nie over KIND VAN DE ZON in 'Het Parool' d.d. 16 oktober 1974, net na de uitbreng van DE VIJF VAN DE VIERDAAGSE: "Natuurlijk maak ik liever zo'n film dan een publieksfilm. De betrokkenheid van alle medewerkers is veel groter. Iedereen was bereid om voor een schijntje mee te doen en zich er helemaal voor in te zetten. Op die manier kun je zo'n film maken voor twee ton. (...) het is geen educatieve film. Hij is gemaakt voor publiek - alleen zal dat een veel kleiner publiek zijn dan bij de vierdaagse film." [Dat zou achteraf gezien niet kloppen; KIND VAN DE ZON trok ruim 75.000 bezoekers meer dan DE VIJF VAN DE VIERDAAGSE.]

KIND VAN DE ZON was aanvankelijk een opdrachtfilm van 50 minuten voor de Stichting Pandora, een organisatie die zich bezighoudt met voorlichting op het gebied van de psychiatrie. Samen met Jonne Severijn schreef René van Nie het script, nadat hij gesprekken had gevoerd met een meisje dat het allemaal had meegemaakt, oud-patiënten en psychiaters. Dat bleek genoeg voor anderhalf uur film. De rest werd door de regisseur zelf betaald.

Opnamen zijn o.a. gemaakt in het leegstaande paviljoen Brederodeduin van het Provinciaal Ziekenhuis in Santpoort.

299.005 bezoekers.

Facts

Jef Rademakers in het boek ?De broek van Corry Brokken? (1975): ?Wat een heel regiment Zuidmolukkers niet lukte, namelijk het in de luren leggen van de koningin [Juliana], dát lukte Van Nie. Parmantig adverteert hij nu met de aanwezigheid van de Landsvrouwe bij zijn première. Maar dat ze in de luren gelegd is, is zeker, want de film gaat nergens over. Het is een schier eindeloze opeenvolging van aankomende en wegrijdende treinen op een mistig station. De chronologie (voor zover daar sprake van kan zijn als het nergens over gaat) is artistiek door mekaar gesodemieterd. (...) Josée Ruiter speelt tegen de klippen op, doet vreselijk haar best, maar het is niet aardig om haar dat te laten doen in een film die nergens over gaat."

Prijzen

Prijs voor de beste regie te Varna in 1977.

Filmuziek

Pieter Verlinden

Kleur

Kleur