Bo (2022)

Verhaal

Wanneer de wispelturige Bo naar Georgië afreist om het graf van haar vader - een bekende trompettist - te bezoeken, loopt ze zijn vroegere jeugdvriend Levan tegen het lijf. Op zoek naar haar roots en een beter begrip van haar vader besluit ze om mee te liften in Levan’s vrachtwagen. Ondanks het leeftijdsverschil geven ze voorzichtig toe aan de liefde die ze voor elkaar voelen. Het melancholische trompetspel van Bo’s vader begeleidt hun reis door het adembenemende Georgische landschap. Uiteindelijk durven ze elkaar zodanig te vertrouwen dat zowel Bo als Levan hun donkerste geheimen met elkaar delen.

Cast

Gaite Jansen (Bo), Rati Tsiteladze (Levan), Matthijs van de Sande Bakhuyzen (David), Luna Klok (Bo, 8 jaar oud), Natalia Kuloshvili (Tamar), Sofee Lomjaria (Elene), Vakho Chachanidze (Merab), Tedo Mikiashvili (Levan, 9 jaar oud), Thomas van Gent (David, 9 jaar oud), Shako Mirianashvili (Boris), Nino Burduli (Salome), Giorgi Veshapidze (Alexander), Giorgi Makharadze (Giorgi), Keti Shatirishvili (medisch assistent), Bo Rietveld (Emily)

Ontstaan

BO is een productie van PRPL (Ellen Havenith) in coproductie met Savage Film (BE) en Natura Film (GE) en komt tot stand met steun van het Nederlands Film Fonds en Film Production Incentive, Vlaams Audiovisueel Fonds, Belgische Tax Shelter, Georgische Cash Rebate.De Georgische Rati Tsiteladze speelt een hoofdrol.De opnames zouden in eerste instantie voorjaar 2020 van start gaan, maar vanwege de getroffen coronamaatregelen moest dit een dag voor de eerste draaidag worden uitgesteld. Bijdrages van het COVID-19 steunfonds van het Nederlands Filmfonds, maakten de herstart mogelijk. Eind juni 2020 vond de eerste draaidag plaats in Nederland. Eind juli 2020 werden de opnames vervolgd in Georgië.Slotfilm van de 42e editie van het Nederlands Film Festival op dinsdag 27 september 2022.

Pers

Karin Wolfs op Filmkrant.nl op 21 september 2022: "(...) Van films wordt wel vaker gezegd dat ze de waarheid liegen, maar in het geval van Bo is dat meer dan anders en op een heel specifieke manier het geval. Joost van Ginkel (170Hz, 2011; The Paradise Suite, 2015), die zoals gewoonlijk zowel schrijft als regisseert, bouwt zijn ritmisch gedoseerde vertelling op uit flarden uit het verleden, vergezeld van lange melancholische trompethalen op de geluidsband. Hij gebruikt flashbacks om soms maar een deel van het verleden te vertellen, om dingen eerst in het ene en later in een ander daglicht te stellen, om een voorval te laten zien dat niet strookt met wat Bo vertelt. Ook zij blijkt soms wel degelijk te liegen, net als Levan, om onwelgevallige waarheden buiten beeld te houden. Zo liegt Van Ginkel dus ook tegen de kijker, door zaken niet direct in het juiste perspectief te plaatsen. Tegen het slot blijkt hij een paar gigantische konijnen in zijn hoge hoed te hebben. Wat aanvankelijk een coming-of-age lijkt over gemis, verpakt als romantische roadmovie, blijkt een thriller over liefde, wraak en het lot die niet onderdoet voor een Griekse tragedie, zij het met (qua vette plottwists) Amerikaanse en (qua onuitgesproken gevoelens) Japanse filminvloeden. Een film als een wolf in schaapskleren. Hoe je die waardeert, hangt af van hoe je Van Ginkels leugens opneemt. Is het een geraffineerde, meeslepende meesterproef over de destructieve kracht van leugens die vermaakt, of voel je je net zo bedonderd als Bo?"Coen van Zwol op NRC.nl op 27 september 2022: "In ‘Bo’ stottert een erotisch geladen roadmovie voorwaarts onder het gewicht van te veel flashbacks. Gevolg is een quasi-Georgische draak. Een Nederlandse film over de grens draaien is riskant. Niet zozeer romkoms op Ibiza of Curaçao, maar kwaliteitsfilms op authentieke locaties met rauwe, pure locals. Laat je daar een gekwelde Nederlander tussen los, dan krijg je al snel edelkitsch. Zie Bo van Joost van Ginkel, die zich in exotisch Georgië liet verleiden tot het soort melodrama waarvoor hij in prozaïsch Nederland zou terugschrikken. Van Ginkel, bekend van dovenfilm 170Hz (2011) en de verdienstelijke mozaïekfilm The Paradise Suite (2015), bedacht een script waar zelfs Gaite Jansen niet tegenop kan acteren, al gaat ze er helemaal voor als stuurse lifter Bo met blauw haar en naveltruitje. Haar Georgische tegenspeler Rati Tsiteladze broeit als oudere trucker Levan heel sexy, en mooi filmen kan Van Ginkel ook: krijtachtig, magisch licht, lucide panorama’s. Het levert geen toeristenplaatjes op, maar Amerikaanse roadmovie-esthetiek. Het duo treft elkaar in de heuvels bij Gori, waar Bo kampeert naast het graf van haar vader, jazztrompetist David (Matthijs van de Sande Bakhuysen) die ooit triomfen vierde in badplaats Batoemi. Levan blijkt diens beste vriend. Twee beschadigde zielen met geheimen: dat wordt ‘sexual healing’ dus. Als roadmovie begint Bo best aangenaam, al mist de film dan al textuur en motivatie. Waarom is vader David bij Gori begraven? Zodat Bo op die dorre, verlaten locatie Levan ontmoet. Waarom loopt Bo’s lift naar Batoemi, vijf uur rijden, uit op wekenlang trucken door Georgië? Om Levan uit zijn schulp te lokken. Die filmlogica is glashelder, het drama geforceerd en onnatuurlijk. Wat de personages motiveert, blijkt uit flashbacks die de film gaan overwoekeren. Weer iemand met een peinzend ‘Ik herinner me’. En daar gaan we, terug in de tijd. Zo stottert Bo voor- en achteruit en onthult zich een melodrama dat zelfs na twee flessen saperavi niet overtuigt, een pittige onthulling in de finale ten spijt."Ronald Rovers op Trouw.nl op 20 september 2022: "Mooie beelden van het Georgisch landschap, dat wel. (...)"Roy van Landschoot op Cinemagazine.nl op 28 september 2022: "(...)Van Ginkels klassieke tragedie presenteert de verstrengeling van de verledens van Bo en Levan als een mysterie dat zijn apotheose, van operateske proporties, zal en moet krijgen. Ook al heeft de film een voorspelbaar karakter, dondert het einde alsnog rauw op je dak. Zelfs voor huidige begrippen kan de onthulling in de laatste akte schokkend zijn. Alfred Hitchcock zou er niet voor hebben teruggedeinsd, inclusief de coda. Echter de Britse meester was hoogstwaarschijnlijk een stuk minder expliciet te werk gegaan in de opbouw ernaar toe. Het is aan de kijker of regisseur Van Ginkel dan lef toont of toch vooral melodramatisch over de schreef gaat."

Camera

Frank van den Eeden

Bioszalen

37 bij première

Kleur

Kleur