Als Iris volkomen onverwachts van haar vader Jan te horen krijgt dat hij genoeg heeft van het leven en ermee wil stoppen, wordt ze gedwongen de totale absurditeit van de situatie onder ogen te komen. Terwijl de vastgelegde datum nadert, besluit Iris om van het schijnbaar geoliede draaiboek van haar broer af te wijken. Ze probeert met alle macht een antwoord bij haar vader los te krijgen op de enige vraag die er voor haar toe doet: waarom?
Cast
Julia Akkermans (Iris), Johan Leysen (Jan), Eelco Smits (Ivan), Anniek Pheifer (Elisabeth), Sinem Kavus (Laura), Lolu Ajayi, Glenn Coenen, Ruben de Goede, Gusta Geleijnse, Jenny Hsia, Zazie Kroeger (baby Julia), Urmie Plein (Iris' baas), Bruno Prent, Claire Schuyffel, Jaap Spijkers (Hans), Ama Tarenskeen, Mariana Aparicio Torres, Jolanda van den Berg, Marlijn van der Veen, Loek Willemsen (Noah), Sara Luna Zoric
Ontstaan
Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik).
Pers
Nicole Santé op Filmkrant.nl op 28 augustus 2022: "(...) De spirituele betekenis van Pink Moon – het verschijnsel van een supervolle maan in april – is die van loslaten, opnieuw beginnen, wedergeboorte. De (zelfverkozen) dood is het meest opportune en onvermijdelijke moment om daarmee bezig te zijn, met wellicht deze film, die overigens ook leunt op een ijzersterke score, als louterende handleiding."
Berend Jan Bockting op Volkskrant.nl op 7 september 2022: "(...) Zo voegt dit fraaie speelfilmdebuut van de veelzijdige Floor van der Meulen (eerder verantwoordelijk voor de veelbesproken jihadstrijdersdocumentaire Paradijsbestormers en een speels en eigenzinnig portret van ’s werelds laatste noordelijke witte neushoornmannetje, The Last Male on Earth) en scenarist Bastiaan Kroeger (Geen koningen in ons bloed) zich vanaf het begin naar het perspectief van de achterblijver die de hakken stevig in het zand plaatst. Akkermans excelleert in de verbeelding van Iris’ onmacht: achter een muur van boosheid en frustratie schuilen verwoede pogingen haar vader te begrijpen.
Alles wat Iris voorstelt om haar vader weg te leiden van de dood – nog één keer oesters eten, nog één keer naar de zee, naar een concert van Bob Dylan, seks met een deftige escort – spat uiteen op de muur rond Jans diep doorvoelde besluit. *...) Terwijl Jans motieven gaandeweg duidelijker worden (op den duur voor enkelen wellicht wat te duidelijk), stuurt Van der Meulen haar film met vaste hand naar het onvermijdelijke slotakkoord.
Dat is mooi, klein, verdrietig en vooral ingetogen en smaakvol in beeld gebracht. Precies zoals het zou moeten zijn."
Gudo Tienhooven op AD.nl op 7 september 2022: "(...) In het wat onevenwichtige, maar boeiende speelfilmdebuut van Floor van der Meulen, die hiervoor enkele indrukwekkende documentaires als Paradijsbestormers en The Last Male on Earth maakte, zien we – als het nieuws een beetje is ingedaald – hoe verschillend broer en zus met die sterfwens omgaan. Ivan is geneigd een pragmatische, bijna zakelijke houding aan te nemen. Iris schiet juist alle kanten op. Soms kan ze met relativerende humor prima uit de voeten, dan uit de machteloosheid zich in woede-uitbarstingen.
Pink Moon werkt het beste als zwarte komedie. Wanneer vader Jan zijn kinderen vraagt stickers te plakken op gewenste spullen uit zijn huisraad bijvoorbeeld. Of als Iris ontdekt dat hij ongestickerde items alvast wegsluist naar de kringloopwinkel waar ze vervolgens moet smeken háár dierbare poppenwagen van vroeger terug te krijgen. En wanneer ze tijdens een potje orale seks op het toilet zich ineens hardop afvraagt: ‘Wil papa niet gewoon weer eens seks?’ Het scenario van Bastiaan Kroeger schuurt soms tegen het absurdistische aan.
Zodra het emotioneler moet worden, vindt de film moeilijker zijn toon. Dit gezin is communicatief niet heel vaardig en het is frustrerend dat we weinig te weten komen over Jans verleden, zijn angsten, de gemiste kansen en waar hij spijt van heeft. Iris vindt dat ook, maar waarschijnlijk om het verhaal zo ambigue en universeel mogelijk te houden, vraagt haar personage er nauwelijks naar. De laatste akte voelt daardoor wat afstandelijk, ondanks dat het misschien een huilbui te veel bevat.
Van der Meulen heeft met Julia Akkermans (Dirty Lines) gelukkig een non-verbaal uitstekende actrice in huis die de fijngevoelige balans tussen ironie en verdriet wél vindt. Alleen al hoe ze kijkt naar haar vader die ze ondanks de naderende dood dagelijks zwetend op zijn hometrainer treft. En het roept allemaal toch interessante vragen op. Is Jan egoïstisch in zijn wens of geldt dat juist voor Iris die zo graag wil dat hij blijft leven?"
Trouw.nl: "Uitstekend filmdebuut laat je voelen wat niet met woorden is over te brengen."
