Voor Lulu en haar vrienden ligt de wereld aan hun voeten. Jong, beeldschoon en extreem rijk als ze zijn, kunnen ze alles krijgen, alles doen. Het leven is één groot feest, maar toch knaagt het ergens. Op zoek naar spanning en uitdaging vormen de vijf vrienden de 'Circle'. Beurtelings moet één van hen een unieke, extravagante ervaring verzinnen voor de anderen. Wanneer Anastacia, Lulu’s beste vriendin, hen meeneemt naar de jungle voor een sjamanistisch ritueel gaat het mis. Ze worden wakker met lange puntige hoektanden. In totale paniek vluchten ze terug naar de stad. Maar het duurt niet lang voordat ze deze metamorfose als een kans zien. Nu lijken ze ook letterlijk onaantastbaar...
Cast
Gijs Blom (Mason), Philip Juan (Bin-Ray), Anna Marchenko (Anastasia), Yen Tsao (Alexander), Aviis Zhong (Lulu)
Ontstaan
Talen: Engels, Mandarijn. Deze Engelstalige film werd in Taiwan opgenomen met een internationale cast en de Nederlandse acteur Gijs Blom.
De film ging in première op het International Film Festival Rotterdam 2021. Ook speelde het op het Imagine Film Festival en het Nederlands Film Festival 2021.
Kijkwijzer: 16 jaar (geweld, grof taalgebruik).
Pers
Remke de Lange op Trouw.nl op 21 oktober 2021: "(...) Met mooi gekozen locaties in neonlicht weet de maker een duistere, benauwende sfeer op te bouwen rond Lulu (Aviis Zhong) en Mason (Gijs Blom) die als enigen een klein beetje persoonlijke invulling krijgen. Maar gaandeweg ontwikkelt het scenario eenzelfde landerigheid waar het vijftal mee kampt. Een plottwist, pas tegen het einde, geeft je het gevoel dat je misschien naar een intrigerendere film hebt gekeken dan je dacht."
Joost Broeren-Huitenga op Filmkrant.nl op 28 september 2021: "(...) Toch lijkt het geheel net te ver doorgekookt, waardoor de losse ingrediënten iets van hun bite hebben ingeleverd. Daarbij is overigens een kanttekening over mijn eigen positie als criticus op zijn plaats. Want ik ken David Verbeek een beetje, niet intiem maar toch beter dan de meeste filmmakers, en ik mág hem, en bewonder zijn films, ondanks hun gebreken.
Ik hóópte er dus zo op dat Dead & Beautiul geslaagd zou zijn—zijn Grote Project, eindelijk voltooid na ruim een decennium op het sudderplaatje. Omdat ik het hem gun, en omdat ik potentie zag in een combinatie van Verbeeks dromerige filmstijl en de meer publieksvriendelijke genrefilm die hij hier voor ogen had. Juist die combinatie pakt echter niet goed uit; het wordt geen geheel maar hinkt op twee gedachten, die daardoor geen van beiden helemaal uit de verf komen. Maar misschien – en daarom ook die expliciete disclaimer – is mijn lichte teleurstelling juist een gevolg van mijn hooggespannen verwachtingen.
Want er valt veel te genieten aan Dead & Beautiful. Zeker visueel: Verbeek reikt in zijn in Taipei gedraaide beelden naar grootsheid, en bereikt die vaak ook. En ook de uitgekiende manier waarop de film aan de haal gaat met de wetten van de vampierfilm is interessant – ook al omdat zijn personges zich ook bewust zijn van die wetten. In het vampiergenre liggen de machtsverhoudingen vaak heel helder: er is een eeuwenoud wezen met hoektanden, en een jonge ingenue die door dat wezen wordt verleid danwel bedreigd danwel beiden. Maar Verbeek toont een heel spectrum van reacties op het nieuwbakken vampierdom van zijn hoofdpersonages – waar de één zijn mythische status direct omarmt, gruwelt de ander van haar nieuwe aard. Dat deze rijkeluiskinderen zonder enige begeleiding hun transitie moeten ondergaan – hier geen eeuwenoude ondode te bekennen – wordt een scherpe metafoor voor het stuurloze bestaan van de nouveau riche."
Floortje Smit op Volkskrant.nl op 20 oktober 2021: "(...) Visueel is Dead & Beautiful om de vingers bij af te likken. Verbeek, die al eerder een scherp oog bleek te hebben voor de futuristische schoonheid van Aziatische miljoenensteden, overtreft zichzelf hier. Hoe cameraman Jasper Wolf de beweging van lijven vangt tijdens die drugstrip! Het kleurenpalet van roze en blauw! De lichtval op de sportauto's! Die enorme lege ruimten met protserige ornamenten!
Elk shot benadrukt fraai het nihilistische hedonisme van de hoofdpersonen. Want daar gaat het natuurlijk om: ze schrikken misschien wel even, die beeldschone rijkeluiskinderen in hun designerkleding, maar wezenlijk verandert er weinig voor ze. Oké, nu drinken ze ook echt bloed, maar wáren ze eigenlijk niet al een soort vampiers – ’s nachts levend, dood vanbinnen? Een stel parasieten voor wie de tijd eindeloos voelt? Het is een leuke gedachte – jammer eigenlijk, dat de personages die ook daadwerkelijk zelf uitspreken.
Wat ook minder goed werkt, is dat Verbeek zijn personages met milde spot bekijkt, maar ook met mededogen. Hij voelt compassie voor deze twintigers, die hij neerzet als producten van de wereld waarin ze opgroeien. Dead & Beautiful besteedt veel tijd aan hun onderlinge relaties en worstelingen. Desondanks blijft het voor de kijker moeilijk ook iets voor ze te voelen.
Dead & Beautiful fascineert door de verrassende plot, de maatschappelijke satire en de visuele overdaad. Maar de personages blijven eigenlijk vijf enigma’s, hooguit psychologisch geduid met een flashback-scène. Een film die volledig draait om hun emotionele leegte slaagt er slecht in sympathie voor hen op te wekken."
