Na twee jaar bij hun tante gewoond te hebben worden de vijftienjarige Joey (Yfendo van Praag) en zijn jongere broertje tot hun grote vreugde teruggeplaatst bij hun moeder (Romana Vrede). Aanvankelijk gaat alles goed: het huis is opgeruimd, de koelkast gevuld, Daphne heeft werk en Joey vindt zijn draai bij een dansgroep. Het belooft een mooie zomer te worden. Maar het gezinsgeluk komt al snel onder druk te staan wanneer Daphne terugvalt in haar oude patronen. Joey zet alles op alles om jeugdzorg buiten de deur te houden, maar hoe lang houdt hij deze destructieve dans met zijn moeder nog vol, ten koste van zijn eigen geluk?
Cast
Daniel Kolf (Roy), Romana Vrede (Daphne), Ergun Simsek (Gio), Yfendo van Praag (Joey), Chardonnay Vermeer (Roxan) Marco Eradus (politie), Trinity Jade O'Briën (Carmen), Eliyah de Randamie, Sean William Bogaers (Julian), Mike Reus (Michael), Diyah Salem (Daniël), Michel Sminia (politie), Lilith Vermeulen (Frouwkje), Benjamin Vlijt (oom Kenneth), Aisa Winter (tante Rita)
Ontstaan
I Don’t Wanna Dance is een waargebeurd verhaal, verteld en gespeeld door de jongen die het zelf meemaakte.
Eerst was er de documentaire Omdat ik Yfendo heet (2017), gemaakt toen hij 12 jaar oud was. Toen de korte fictiefilm Kraaiennest (2018), waarin Van Praag de 13-jarige hoofdpersoon Joey speelt, nauw op zijn eigen leven gebaseerd. Die short was min of meer een vingeroefening voor de speelfilm I Don’t Wanna Dance, waarin Van Praag opnieuw een versie van Joey speelt, maar dan als 15-jarige.
Het Parool van 4 juni 2021:
De film eindigt met een shot waarin de echte familie van Van Praag om hem heen staat, krachtig en kwetsbaar tegelijk. Het is een gedurfde keuze als slotstuk van een film die hun hele getroebleerde gezinsleven op tafel heeft gegooid. “Het maken van dat shot zette ook ergens een punt achter,” zegt Van Praag. “Ik hoop dat het dat ook brengt voor de kijker – dat je weer even kunt ademen. Ik heb de film samen met mijn moeder gekeken en een keertje met mijn vader. Iedereen is trots, omdat het ons verhaal is. Zij weten hoe het was om het te leven. Natuurlijk, sommige dingen kunnen wel hard aankomen, maar uiteindelijk zijn ze er blij mee. En ook wel een beetje opgelucht. Omdat zij het ook een beetje beter begrijpen.”
Zoals hij ook hoopt dat de kijker een beetje begrip zal vinden. En wie weet hebben lotgenoten er ook nog iets aan om te zien dat je erdoorheen kunt komen, denkt hij. Voor hen heeft hij een simpel advies: “Nooit opgeven. Er zijn zoveel mensen die in de situatie zitten die ik heb meegemaakt. Over de hele wereld kun je dit soort verhalen vinden. Ik wil gewoon vertellen: blijf jezelf en ga ervoor. Dat is mijn kernzin.”"
Kijkwijzer: 12 jaar (grof taalgebruik, geweld).
Pers
Remke de Lange op Trouw.nl op 1 april 2021: "(...) Met het drama I Don’t Wanna Dance keert Von Kleist terug bij de jongen die ditmaal in feite zichzelf speelt. Scenarist Jeroen Scholten van Aschat schreef het verhaal op basis van Van Praags leven. Uit de schelmenkomedie De Libi bleek eerder al dat de schrijver een goed gevoel en gehoor heeft voor jongeren en hun (straat)taal.
Moeder is uitbundig en onberekenbaar, aanhankelijk en gemeen
Als Joey krijgt de jonge acteur een stevige tegenspeelster met Romana Vrede als de moeder: uitbundig en onberekenbaar, aanhankelijk en gemeen. Morrend komt ze naar een dansvoorstelling van Joey, om achteraf te zeggen: ‘Hiphop, dat is niks voor mij’.
In bijna claustrofobische beelden zitten we Joey dicht op de huid: op school, bij dansles, in gesprek met iemand van jeugdzorg. Joeys sociale omgeving komt terloops, half of kort in beeld. De camera van Tim Kerbosch heeft vooral oog voor de jongen die zich het ene moment slap lacht met zijn moeder, haar dan weer stilletjes observeert wanneer ze klaagt over een pijnlijk been. Ondertussen verandert Joey radicaal zijn haar, ontwikkelt hij voorzichtig gevoelens voor een meisje.
Bij alles wat hij doet voel je zijn twijfel: meebewegen met zijn moeders grillen of een eigen richting kiezen? Zo ontstaat een hartveroverend energiek semidocumentair portret van een puber wiens zorgzame aard zijn kracht én zwakke plek is. Deze film zou weleens kunnen bijdragen aan een grotere, creatieve autonomie van Yfendo van Praag, een zeer mediageniek talent."
Pauline Kleijer op Volkskrant.nl op 9 juni 2021: "(...) Het realistische jeugddrama I Don’t Wanna Dance laat zien hoe Joey zijn weg moet vinden, ingeklemd tussen de verwachtingen van school, Jeugdzorg en de verschillende facties in zijn familie. Daarnaast koestert hij ook nog zijn eigen dromen, waarvan hij weet dat zijn moeder het maar niks vindt. Joey is van nature geen probleemkind, dat zie je zo, maar hij heeft het niet gemakkelijk.
Behalve als acteur wordt Yfendo van Praag op de aftiteling van I Don’t Wanna Dance ook genoemd als producent: de film is, hoewel fictie, gebaseerd op zijn leven. Regisseur Flynn von Kleist leerde Van Praag kennen toen die 12 was en nog op de lagere school zat. Von Kleist maakte toen een korte documentaire over hem, Omdat ik Yfendo heet, waarin zijn ingewikkelde thuissituatie een rol speelde. Later volgde een korte fictiefilm, Kraaiennest (2018), die diende als voorstudie voor I Don’t Wanna Dance. Het was de eerste keer dat Van Praag min of meer zichzelf speelde, tegenover de ervaren Romana Vrede als Daphne.
Het is mooi om te zien waar die lange, zorgvuldige voorbereiding toe heeft geleid. Dat er veel vertrouwen is tussen de regisseur en zijn hoofdrolspeler, is duidelijk merkbaar. Van Praag schrikt niet terug voor pijnlijke scènes. Als acteur blijkt hij een natuurtalent, geholpen door zijn sterke tegenspelers en het scenario van Jeroen Scholten van Aschat, die zijn goede oor voor dialogen al demonstreerde met de succesvolle jongerenkomedie De libi.
Ook het fraaie camerawerk van Tim Kerbosch maakt indruk. In de krappe ruimten waar Joey moet opgroeien – de flat thuis, de dansstudio waar hij les krijgt – weet de camera zowel de verstikking als de warmte te vangen. Het is geen wonder dat Joeys stemming zomaar kan omslaan.
Wanneer Daphne in slechte gewoonten terugvalt, wordt I Don’t Wanna Dance wat voorspelbaar. De deurwaarder brengt een envelop met dreigend opschrift, de dokter schrijft wel erg gemakkelijk pijnstillers voor. Niet nodig, al die uitleg, want ook zonder alarmerende signalen was de dreiging al voelbaar. De scènes tussen Joey en zijn onberekenbare moeder zinderen elke keer weer van spanning."
