De succesvolle zangeres Sonne neemt haar nichtje in huis na de onverwachte dood van haar zus. Als de biologische vader de voogdij opeist, wordt Sonne voor het eerst van haar leven gedwongen naar buiten te treden over haar traumatische verleden. Pas als ze haar zwijgen doorbreekt, kan ze haar nichtje redden.
Cast
Abbey Hoes (Sonne), Georgina Verbaan (moeder van Sonne), Eelco Smits (Kees), Pleun Nijhuis (jonge Sonne/Willemke), Roosmarijn van der Hoek (Lotte), Jip van den Dool (Sander), Juna de Leeuw (Hannah), Romy Gevers (Marta), Jashayra Oehlers (Samantha), Mehrnoush Rahmani (ambtenaar kinderbescherming), Lottie Hellingman (advocaat Sonne), Betty Schuurman (advocaat Kees), Elisabeth Hesemans (vrouw Kees), Rivka de Leon (dochter Kees), Alexander Elmecky (rechter), Michael Muller (Hans), Jenny Hsia (baliemedewerkster hotel), Eline Havenaar (journalist rechtbank), Ghieslaine Guardiola (zanglerares Verbeet), Nick Vorsselman (flirtende Jongen op braderie), Fleur Voorn, Camelia Ray (Marta, 8 jaar), Michelle Samba (Miranda), Jasper Koopmans (journalist rechtbank), Noël van Santen (presentator talentenjacht), Patrick Rugebregt (John), Sam van Hoogstraten (Edwin), Judith Dop (bode)
Ontstaan
Aanstormend acteertalent Pleun Nijhuis (Bloemendaal, 18 december 2005) begint met 2,5 jaar al met klassiek ballet bij Balletschool Balance Haarlem, met uitvoeringen in Schouwburg Haarlem als zij nog maar 4, 6 en 8 jaar oud is. Vanaf haar 9e begint zij bij Lucia Marthas Institute for Performing Arts, Marthas Musical Klas, met uitvoeringen in de RAI in Amsterdam op 10-, 11- en 12-jarige leeftijd. In 2015 neemt zij voor het eerst acteerlessen en een jaar later begint ze met zangles, welke ze nog steeds volgt.In 2017 is Pleun voor het eerst figurant bij een speelfilm, namelijk Catacombe (regie Victor Ponten, met Willem De Bruin in de hoofdrol). In 2018 speelt zij een rol in de kerstvoorstelling Scrooge! in Schouwburg Haarlem. In 2019 speelt Pleun haar eerste hoofdrol in Buiten is het Feest. En in 2020 zal zij te zien zijn in de nieuwe speelfilm Mijn beste vriendin Anne Frank (regie Ben Sombogaart).
Juna de Leeuw is een Nederlands actrice. Ze is geboren in 2001 en is sinds 2013 actief als actrice. Juna speelde onder meer in televisieseries als Oogappels, Storm, De Leeuwenkuil, gebaseerd op de boeken van Paul van Loon, en meerdere films. Ook was Juna meerdere malen te zien geweest bij het Humanimprovisatieprogramma De vloer op jr. In 2017 verscheen ze op het witte doek met de rol van Marieke in de film Storm: Letters van Vuur.
Romy Gevers (22) geboren in 1998, is een veelzijdig actrice die een snelle groei doormaakt sinds haar debuut in de NTR Kort! Spoetnik in 2015. In 2016 speelde ze o.a de rol van Sophie in de mini-serie Tessa, en een jaar later was ze te zien in de hitserie Spangas. Datzelfde jaar speelde Romy in maar liefst vijf andere titels, waaronder de shorts Tex en Netflix & Chill. In 2018 begon Gevers aan de productie van VALS. De rol van Kim was de eerste hoofdrol in een speelfilm voor deze veelbelovende en getalenteerde actrice. Hierop volgend vertolkte ze in 2019 o.a de hoofdrol in de hitserie De slet van 6 VWO. In 2020 staat ze aan de start van de opleiding tot acteur aan de Toneelacademie Maastricht.
Roosmarijn is geboren op 5 mei 2006 en is in Haarlem e.o. opgegroeid. Zij kwam al heel jong in contact met de wereld van film via haar negen jaar oudere zus die toen ook nog filmde. Toen Roosmarijn drie was had zij haar eerste vaste rol in de tv-serie Levenslied. Daarna volgde haar eerste filmrol als zusje
Kim in Brammetje Baas.
“Bij mijzelf gebeurde het niet binnen het gezin, maar wel door een bekende,” vertelde de regisseur in 'Het Parool'van woensdag 21 oktober 2020. “Een jongen van zestien wiens moeder mij elke dag naar school bracht en die ik dus vertrouwde. Ik was natuurlijk wel gewaarschuwd om nooit met vreemde mannen mee te gaan, maar dat was niet wat er gebeurde. Er zijn soms mensen die uit de bosjes tevoorschijn komen en een kind pakken, maar veel vaker gebeurt misbruik binnen de familie- of vriendenkring. Alleen praat niemand daar over. Ik vond het heel belangrijk om dat onderwerp bespreekbaar te maken. Zoals Karin Bloemen het vaak zegt, zo heb ik het zelf ook ervaren: zolang je zwijgt bescherm je de dader; pas als je begint te spreken, bescherm je jezelf.”
Pers
Boyd van Hoeij op Filmkrant.nl op 21-09-2020: "Jelle Nesna’s verfilming van Arthur Japins Buiten is het feest blijft ondanks een charismatische en complexe hoofdrol voor Abbey Hoes wat oppervlakkig.
Een jonge zangeres wordt geconfronteerd met haar pijnlijke, grotendeels verzwegen verleden in Buiten is het feest. Arthur Japins gelijknamige roman was gebaseerd op het leven van Karin Bloemen, maar in de filmversie van regisseur Jelle Nesna (Carmen van het noorden, 2009) doet de hoofdpersoon, zangeres Sonne (Abbey Hoes), niet direct aan La Bloemen denken.
Het script, geschreven door scenarioveteraan Karen van Holst Pellekaan (Achtste-groepers huilen niet, Dennis Bots, 2012), springt constant heen en weer in de tijd, wat aanvankelijk voor verwarring zorgt aangezien de periodes visueel niet heel verschillend en de familierelaties best ingewikkeld zijn. Langzaamaan wordt duidelijk dat Sonne als kind (dan nog gespeeld door Pleun Nijhuis) door creepy Kees (Eelco Smits), de nieuwe man van haar asgrauwe moeder (Georgina Verbaan), te veel op handen werd gedragen.
Het heeft van de jonge muziekster een emotioneel vergrendelde persoon gemaakt. Als haar zus verongelukt, wordt Sonne voogd van haar nichtje Lotte (Roosmarijn van der Hoek) en wil Kees, die Lotte’s vader is, ook bij zijn dochter. Sonne is daar absoluut op tegen, maar de enige manier het te voorkomen is om openbaar te maken wat voor soort mens Kees is, iets dat haar zwaar valt.
Het risico van een film over mensen die niet willen praten is dat het publiek niet (snel) genoeg meegaat met de personages omdat zoveel verzwegen blijft. Dat geldt door het iets te oppervlakkige scenario in zekere mate ook voor Buiten is het feest, ook al zet Hoes overtuigend de charismatische en complexe Sonne neer. (Het feit dat de jongere actrices niet altijd geloofwaardig zijn helpt ook niet.) Nesna en Pellekaan zijn wél consequent in hun keuzes, die gelukkig soms verrassend goed uitpakken, zoals in een bijna woordeloze confrontatie tussen Lotte — die van niets weet en niets snapt — en haar tante.
De liedjes van Sonne als zangeres zijn solide, maar de filmmuziek, met zijn treurige basklarinetklanken, is zo stoffig en neerslachtig dat een van de interessantste ideeën, namelijk dat muziek voor Sonne de enige uitlaatklep is, nooit volledig invoelbaar wordt gemaakt. Te vaak illustreert de score slechts wat op Hoes’ verstilde of juist verbeten gelaat allang duidelijk is, terwijl we naar haar verlangens en toekomstdromen blijven raden."
Remke de Lange op Trouw.nl op 23 september 2020: "Zingen kan ze, maar praten niet. Totdat ze zich ontfermt over haar nichtje en haar incestverleden aan de oppervlakte komt. Met ‘Buiten is het feest’ bewerkt Jelle Nesna (‘Carmen van het noorden’) het boek van Arthur Japin over een succesvolle zangeres die via een rechtszaak wil voorkomen dat het nichtje bij haar vader terechtkomt. Een emotioneel complex verhaal, in de film verteld vanuit het perspectief van singer-songwriter Sonne (Abbey Hoes), een vrolijke verschijning op het podium, daarbuiten een oester.
In flashbacks wordt duidelijk wat er misging vanaf het moment dat Sonne’s moeder (Georgina Verbaan) voor haar drie dochters een stiefvader in huis haalde met Kees (Eelco Smits), een man met een fotozaak en een grote fascinatie voor jonge meisjes.
De dynamiek in het gezin staat bol van ontkenning, jaloezie, geheimhouding en passieve agressie, maar tegelijkertijd komen we niet veel te weten over deze vrouwelijke kometen die in eigen banen rond die ene man cirkelen. In het scenario van Karen van Holst Pellekaan heeft wonderlijk genoeg Smits de meest intrigerende rol als charmante ontwrichter.
Dat wreekt zich een beetje in het heden. Hoes kan best overtuigen als feestende twintiger die haar leven omgooit, maar haar zwijgen wringt. Waar in literatuur innerlijke monologen of beschouwingen van de auteur zulke leemtes kunnen vullen, daar is het in een film lastig kijken naar een vrouw die weinig te verliezen heeft met praten."
André Waardenburg op NRC.nl op 20 oktober 2020:"(...) Ondanks de evident goede bedoelingen van de makers is de verfilming van Japins boek geen heel sterke film. Zo wordt het verhaal (scenario: Karen van Holst Pellekaan) rommelig verteld. Zo duikt er aan het eind van de film opeens een stiefzus op die verhaaltechnisch geen andere functie heeft dan te fungeren als stem van diegene die niet gelooft dat de zussen misbruikt zijn.
In de proloog van Buiten is het feest verlaat oudste zus Hannah het huis om te gaan samenwonen met stiefvader Kees. Ze doet het naar eigen zeggen om haar zusje Willemke te beschermen. Later blijkt zij een kind van Kees te hebben, Lotte. Als Hannah plotseling overlijdt, neemt Willemke, die zich inmiddels Sonne noemt, de zorg voor Lotte over. Tot ongenoegen van Kees, die een omgangsregeling wil. Uit angst dat Lotte het volgende slachtoffer van Kees wordt, weigert Sonne dit pertinent, met een rechtszaak tot gevolg.
Buiten is het feest laat bekende mechanismes zien die spelen bij seksueel misbruik: het inpalmen van het slachtoffer middels complimentjes, cadeaus en exclusieve aandacht, de moeder die een oogje toeknijpt, het jarenlange zwijgen van het slachtoffer uit schuld en schaamte.
Regisseur Jelle Nesna suggereert veel, maar de enkele scènes waarin hij expliciet laat zien wat Kees aanricht, schieten hun doel voorbij. De soms wat krukkige dialogen helpen daarbij niet. Ook de sombere basklarinetklanken wrijven het drama nog eens extra in. En de toch al schaarse subtiliteit verdwijnt helemaal in de kinderlijke liedteksten die Sonne schrijft: „Adem in, een nieuw begin”. Hoezo nieuw begin? De film gaat juist over hoe het verleden permanent doorwerkt in het heden."
