Paradise drifters (2020)

Verhaal

Tijdens hun reis naar Zuid-Europa proberen drie thuisloze jongeren hun verleden van zich af te schudden. De liefde en geborgenheid die ze een leven lang gemist hebben, blijkt dichterbij dan gedacht. De dakloze jongeren Yousef, Chloe en Lorenzo hebben in hun jonge levens al flink wat te verduren gehad. Yousef (Bilal Wahib) is net 18 geworden en moet de jeugdzorginstelling verlaten, maar heeft geen familie om naar terug te keren. Chloe (Tamar van Waning) is ongewenst zwanger van haar stiefvader en is op zoek naar een uitweg. Lorenzo (Jonas Smulders) wil met drugssmokkel snel geld verdienen om zijn broer te helpen. Alle drie willen ze niets liever dan ontsnappen aan hun situatie. Door een toevallige ontmoeting vertrekken ze gezamenlijk naar Zuid-Europa. Ondanks de verschillende problemen waar ze individueel mee kampen, vinden ze tijdens deze reis onverwacht vertrouwen en geborgenheid bij elkaar; iets waar ze hun hele leven al naar op zoek zijn. Maar aan het echte leven valt moeilijk te ontsnappen en alles loopt anders dan verwacht.

Cast

Tamar van Waning (Chloe), Jonas Smulders (Lorenzo), Bilal Wahib (Yousef), Joren Seldeslachts (Ivan), Camilla Siegertsz (Chloe's moeder), Steef Cuijpers (Chloe's stiefvader), Micha Hulshof (Cor), Oussama Ahammoud (jongen 1), Stijn Meijer (jongen 2), Yoon Chang (jongen 3), Mustav Ahmeti, Julie Baronnie, Ghalil Biada, Alfonso Desentre, Stefan Gota

Ontstaan

De casting was voor de regisseur een van de meest cruciale elementen van een film. Alle drie de personages zijn gebaseerd op iemand die hij had ontmoet tijdens de research. Voor de rol van Chloe duurde de zoektocht langer. “Vanwege de persoon op wie het personage is ­gebaseerd, waren we in eerste instantie op zoek naar een heel ander soort meisje, qua uiterlijk. Maar we hadden haar nog niet. Op een gegeven moment keek mijn vriendin (actrice Gaite Jansen) naar het programma Dream School. Zij wees me op Tamar van Waning en toen we haar voor een auditie vroegen, blies ze iedereen uit de ruimte. Haar brutaliteit, kwetsbaarheid, eigenheid en kracht – dat was exact wat ik zocht.” (Peijnenburg in 'Het Parool' van 2 september 2020)Mees Peijnenburg (Amsterdam, 1989) begon als tiener in de film­wereld als acteur voordat hij zich op de Filmacademie op regie stortte. Zijn afstudeerfilm Cowboys janken ook werd in 2013 geselecteerd voor het filmfestival van Berlijn. In 2015 won hij een Gouden Kalf voor beste televisiedrama met Geen koningen in ons bloed. Kijkwijzer: 12 jaar (seks, drugs, angst, grof taalgebruik, geweld).

Pers

Jan Pieter Ekker op Parool.nl op 2 september 2020: "Toen de Amsterdamse filmmaker Mees Peijnenburg in 2015 onderzoek deed naar jongeren onder de hoede van jeugdzorg hoorde hij meer ­ indrukwekkende verhalen dan hij kwijt kon in zijn 45 minuten durende televisiefilm Geen koningen in ons bloed. Zijn langverwachte speelfilmdebuut Paradise Drifters is dan ook een logisch vervolg. Daarin belanden de zwangere Chloe (krachtig debuut van Tamar van Waning) en de ontheemde Yousef (Bilal Wahib, totaal anders dan in De Libi) op onnavolgbare wijze samen in de gare Daihatsu Applause van de naïeve Lorenzo (Jonas Smulders, ook weer op dreef), die met een partij drugs op weg is naar Marseille. Het moet een reis worden die ze wegleidt van hun rottige bestaan, naar een betere toekomst. Maar daar komt weinig van terecht, omdat de drie vooral bezig zijn met overleven en een helder plan – natuurlijk – ontbreekt. Paradise Drifters leunt net als Peijnenburgs eerdere werk sterk op de sfeer; de montage is springerig en fragmentarisch, de manier van vertellen impliciet. Veel belangrijke plotwendingen blijven buiten beeld, de kijker valt telkens midden in een scène. Zonder uitleg. Die volgt pas later. Of niet. Het ene moment zijn de drie nog onderweg, dan wordt het beeld een tel zwart en zitten Chloe en Lorenzo midden in een naargeestige wijk in Marseille. Enige vorm van bedding ontbreekt, zoals de levens van de drie ook geen bedding hebben. De score, het production design en het camerawerk (van Jasper Wolf) dragen bij aan de sfeer; het poëtisch-realistische drama wordt gekenmerkt door een uitgesproken kleurenpalet en in tegenlicht badende shots, (deels) onscherpe beelden en focus op details. Zwartgallig en lichtvoetig wisselen elkaar soms wel heel makkelijk af en het einde is weinig origineel. Dat neemt niet weg dat het slechts 85 minuten durende Paradise Drifters een bevestiging is van Peijnenburgs talent; een rauwe roadmovie en een wrang sprookje ineen, een branievolle film over solidariteit en volwassenwording én een intens inkijkje in de levens van strijdbare krabbelaars, op zoek naar liefde en genegenheid."Thomas Heerma van Voss op Filmkrant.nl op 24 augustus 2020: "(...) Paradise Drifters is een film over solidariteit. Over leven en overleven wanneer je afwijkt van de norm, wanneer je omgeving schrijnend afwezig is, wanneer alle sociale vangnetten zijn weggevallen. Daarmee zou het verhaal beschouwd kunnen worden als een verkapte kritiek op de beknibbelingen in de Nederlandse gezondheidszorg, ware het niet dat Paradise Drifters juist iets internationaals ademt: de hoofdrolspelers zijn weliswaar Nederlands, maar bijna alle scènes spelen zich over de grens af, wat goed past bij de centrale thematiek. De buitenwereld is hier namelijk geen malafide systeem met doelgericht kwaad in de zin. De buitenwereld is een ongeïnteresseerde, harde kolos waar ieder zich een weg doorheen moet banen. De drie jongeren vluchten Frankrijk door zonder duidelijke bestemming of achterliggend plan. We zien hoe Lorenzo op straat bedelt: een jongen in trainingspak die mensen het liefst zo snel mogelijk voorbij lopen. Chloe (goede rol van Tamar van Waning) overlegt over de verkoop van haar ongeboren baby – krachtige, navrante momenten zijn dat. Niet elke scène is zo raak of dwingend. Soms lijken niet alleen de personages zoekend maar wekt ook het verhaal zelf een wat richtingloze indruk; vuistslagen worden afgewisseld met vrijblijvender flarden, en het sowieso korte geheel eindigt met een wel erg plotse, weinig originele catharsis. Een wat sentimentele punt achter een verder rauw verhaal, die me misschien tegenstond omdat Paradise Drifters me allang had doen begrijpen wat dan nog eens expliciet wordt verbeeld: een goede dag en een bevrijdende schreeuw verhelpen niet waar deze mensen mee worstelen, er staat iets groters op het spel."

Filmuziek

Juho Nurmela, Ella van der Woude

Camera

Jasper Wolf

Montage

Imre Reutelingsperger

ProdDesign

Elza Kroonenburg

Distributeur

Gusto Entertainment

Bioszalen

33 bij première

Kleur

Kleur