Drama girl (2020)

Verhaal

Drama Girl geeft een jonge vrouw (Leyla de Muynck) de kans om in het reine te komen met een aantal lastige gebeurtenissen, door deze belangrijke momenten uit haar leven na te spelen. Leyla (26) is de hoofdpersoon in een film gebaseerd op haar eigen levensverhaal. Hierin omringt regisseur Vincent Boy Kars haar met professionele acteurs: Pierre Bokma speelt Leyla’s vader, Elsie de Brauw speelt haar moeder, en Jonas Smulders speelt haar vriendje. Samen met Vincent onderzoeken ze op welke manieren mensen in het algemeen een bepaald beeld schetsen van hun eigen levensverhaal – en hoe dat beeld verandert wanneer een traumatische gebeurtenis het verloop van het verhaal verstoort. Terwijl Vincent en de personages in het verleden van Leyla duiken, stelt de film de vraag hoe drama, als genre zijnde, ons kan helpen om onszelf en de wereld om ons heen beter te leren begrijpen.

Cast

Leyla de Muynck (Leyla de Munck), Pierre Bokma (zichzelf en Leyla's vader), Elsie de Brauw (zichzelf en Leyla's moeder), Jonas Smulders (zichzelf en Leyla's (ex-)vriendje)

Ontstaan

De film ging 23 januari 2020 tijdens het IFFR in première.Kijkwijzer: 12 jaar (seks, grof taalgebruik).

Pers

Mariska Graveland op Filmkrant.nl op 25 februari 2020: "Als je je leven zou dramatiseren, kom je dan dichter bij de werkelijkheid? In Drama Girl onderneemt de jonge filmmaker Vincent Boy Kars een interessant experiment met zijn leeftijdsgenoot Leyla de Muynck, een danseres van begin twintig. In haar herkende hij zijn eigen worstelingen – rondom hun jong overleden vaders en verbroken relaties. Hij vroeg haar om belangrijke momenten uit haar eigen leven aan hem te vertellen, waarna hij er een filmscript van maakte. Vervolgens speelde zij deze sleutelscènes uit haar leven zelf na. En dit maakproces filmde hij op zijn beurt weer als documentaire. Aartsregisseur Kars bepaalde alles: de vorm, de locaties en de acteurs – Pierre Bokma speelt Leyla’s vader, Elsie de Brauw haar moeder en Jonas Smulders haar vriendje. Deze uiterst doordachte opzet pakt heel verfrissend uit. Leyla krijgt zo een tweede kans om moeilijke gesprekken met haar (surrogaat)ouders te voeren, en nog verder na te denken over de manier waarop ze is gevormd. Vooral de tragikomische gesprekken met de sublieme Bokma als haar liefhebbende maar egocentrische kunstenaarsvader zijn erg goed getroffen. Ook Elsie de Brauw als moeder die zichzelf als ijkpunt voor alles neemt, en haar dochter zo de ruimte ontneemt, is een voltreffer. Je komt er alleen nooit echt achter welke demonen De Muynck achtervolgen, want het achterste van haar tong laat ze niet zien. In moeizame gesprekken met haar vriendje begrijpen we dat ze zich veel te lang heeft gevoegd naar diens wensen, tot zijn grote irritatie. Uit angst om hem te verliezen gebeurde precies datgene wat zij vreesde. Ergens in haar leven heeft ze zich blijkbaar moeten aanleren om zich op ongezonde manier aan te passen aan andere mensen, maar het fijne van die onderdrukkende omstandigheden horen we niet. Ook in tussentijdse scènes waarin De Muynck de film met Kars bespreekt, lijkt ze vooral wenselijke antwoorden te geven over haar leerproces en zelfinzichten, waar een grenzeloze tolerantie uit spreekt. Deze hadden zo uit een positivistisch zelfhulpboek kunnen komen – psychologie als nieuwe religie, die verklaringen biedt en een gevoel geeft door iemand gezien en erkend te worden. Pas helemaal aan het eind, als ze oprecht kwaad wordt op de manipulaties en de vilein-droge vragen van Kars, zien we een glimp van een versie van misschien wel de echte Leyla, die nu eens niet inschikkelijk is. Daarmee geven Kars en De Muynck samen een geweldig interessant portret van een jonge vrouw die op het punt staat haar eigen drama in eigen hand te nemen."Joost Broeren-Huitenga op Parool.nl op 23 januari 2020: "(...) Iets nieuws biedt Drama Girl zeker: de film is een intrigerend mengsel van documentaire en fictie. Kars en hoofdpersoon/hoofdrolspeler Layla de Muynck herscheppen samen dramatische momenten uit haar echte leven, rond de dood van haar vader en het begin en het einde van een relatie. De Muynck ‘speelt’ zichzelf, ­tegenover acteurs Pierre Bokma, Elsie de Brauw en Jonas Smulders als respectievelijk haar ­vader, haar moeder en haar vriendje. (...)"Dana Linssen op NRC.nl op 3 maart 2020: "(...) Wie zou je kiezen om je ouders te spelen als ze een film over je leven zouden maken? Regisseur Vincent Boy Kars (1990) stelt de vraag niet met zoveel woorden aan de hoofdpersoon van zijn nieuwe film Drama Girl, maar hij staat deze Leyla wel toe om voortdurend de scènes stop te zetten, situaties te tweaken, en acteurs Elsie de Brauw en Pierre Bokma die net heel overtuigend haar ouders hebben staan spelen te vertellen dat haar vader en moeder dat dus nooit zo zouden doen. Voor wie eerder films van Kars zag (bijvoorbeeld het in 2017 op IDFA vertoonde Independent Boy) is dat geen verrassing. Niet alleen is hij misschien wel dé millennial-regisseur van dit moment, ook zijn millennialmethode – waarin filmverhalen ook verhalen over films en films over verhalen zijn – is door zijn zelfreflexieve en hybride vormen helemaal in tune met de tijdgeest waarin lineaire media aan het afbrokkelen zijn. Niks rechttoe rechtaan verhalen, en zomaar geloven dat filmbeelden omdat ze op de werkelijkheid lijken ook wáár zijn. De ondervragende stijl van nu ook weer Drama Girl is overigens niet alleen maar kritisch. Hij geeft ook aan hoe verwarrend de wereld is voor meisjes als Leyla (in het echte leven danseres). Identiteiten zijn niet eenduidig. Volwassen worden is niet eenvoudig. De millennialmalaise is nog erger dan het lijden van de jonge Werther. Drama Girl is origineel, ongemakkelijk en openhartig. De scènes die Leyla uit haar leven naspeelt, dan deconstrueert en vervolgens reconstrueert zijn bijna therapeutisch. En dat met wisselend resultaat. Het blijkt makkelijker om over de dood van haar vader heen te komen en de relatiecrisis met haar vriendje, dan de gecompliceerde verhouding met haar moeder te ontrafelen. Maar dat kan ook komen doordat die nog de enige aanwezige figuur is in Leyla’s leven. Wat zou de echte mevrouw De Muynck er eigenlijk van vinden dat ze door Elsie de Brauw wordt gespeeld? Als leven en werkelijkheid door elkaar heen gaan lopen, dan word je als toeschouwer vanzelf voyeur."Berend Jan Bockting op Volkskrant.nl op 4 maart 2020: "(...) Op basis van urenlange gesprekken met De Muynck schreef hij het scenario van Drama Girl. Zij wist ondertussen van niets; pas voor het oog van de draaiende camera ontdekt ze wie in de rol van haar ouders zijn gecast – zwaargewichten Pierre Bokma en Elsie de Brauw – en wordt ze voor het eerst geconfronteerd met Kars’ interpretatie van haar leven, waarbij het haar vrij staat om zijn regie ter plekke bij te sturen of te corrigeren. Haar vader zou wél naar haar luisteren als ze iets wil vertellen, klinkt het dan. En als haar reactie uitblijft, controleert Kars zelf het waarheidsgehalte van zijn verhaal. Over de scène waarin Leyla haar toenmalige vriendje op een feestje ontmoet, gespeeld door Jonas Smulders: ‘Hoe vond je dat Jonas het deed?’ Met Drama Girl, tijdens het afgelopen filmfestival van Rotterdam de Nederlandse deelnemer aan de Tigercompetitie, zet Kars een nieuwe stap in de ontwikkeling van wat je inmiddels een eigen genre zou mogen noemen. In zijn debuut Independent Boy (2017) nam hij voor een maand de regie over van het leven van een vriend die in Kars’ ogen zijn ambities en muziektalent verkwanselde. Daar was de combinatie van fictie en werkelijkheid vrij eenduidig. Drama Girl is gelaagder en roept voortdurend vragen op over filmmaken, de kern van relaties, de troebele grens tussen fictie en werkelijkheid. Dikwijls zijn die vragen overigens helderder dan je op basis van de complexe constructie zou verwachten hoe praat je met je ouders als het niet goed met je gaat? Dat daarbij niet elke aanzet een vruchtbaar resultaat levert, lijkt een direct gevolg van de aard van dit experiment. Wanneer algemeen heersende opvattingen – we vertellen allemaal verhalen om onze levens vorm te geven – worden gepresenteerd als voor de camera ontsproten nieuwe inzichten, voelt de film wat overmoedig. Maar juist die overmoed, inherent aan het zoekende karakter van de mensen voor en achter de camera, maken het ambitieuze en eigenzinnige Drama Girl in de Nederlandse filmwereld tot een verademing."

Filmuziek

Beau Zwart

Camera

David Spaans

Montage

Albert Markus, Vincent Boy kars

ProdDesign

Dorus Witte

Distributeur

Periscoop Films

Bioszalen

24 bij première

Kleur

Kleur