Take me somewhere nice (2019)

Verhaal

De Nederlandse tiener Alma brengt een snikhete zomer door in Bosnië, het geboorteland van haar ouders. Maar niets gaat zoals verwacht. Vastberaden om een connectie met haar vaderland te maken, komt ze van de ene absurde en vervreemdende situatie in de andere terecht.

Cast

Lazar Dragojevic (Denis), Ernad Prnjavorac (Emir), Sara Luna Zoric (Alma), Alena Dzebo

Ontstaan

Regisseur Erna Sendijarevic (31) vluchtte met haar ouders en zusje voor de oorlog in Bosnië toen ze 5 jaar was.Acteur Ernad Prnjavorac is eigenlijk liftenmaker van beroep. Voor Bosnische begrippen was zijn salaris voor de film een jaarloon. Première op het International Film Festival Rotterdam op 26 januari 2019.

Pers

Sabeth Snijders op NRC.nl op 21 mei 2019: "(...) Zodra Alma in Bosnië is aangekomen, doet de film even denken aan Sofia Coppola’s Lost in Translation (2003), waarin twee eenzame zielen door een stad bewegen waarvan ze de taal en gebruiken niet kennen. Zelf noemt Sendijarevic Jim Jarmusch’ Stranger than Paradise als inspiratie. Het is haar niet te doen om bevreemding op zich, maar om de complexe en gespannen relatie tussen migrant en thuisland. Ze benadrukt dat er een afstand lijkt te bestaan tussen haar hoofdpersoon en alledaagse dingen. Ook visueel, via wonderlijk kleurgebruik – pastelkleuren hebben een prominente rol – en hoofdfiguren die zich zelden centraal in het vrijwel vierkante beeldformaat bevinden. (...) Jammer genoeg slaagt de film er niet helemaal in om alle opgebouwde spanning te verwerken in een onderhoudend groter verhaal. Het is vooral het spel van de jonge cast die ervoor zorgt dat je geïnteresseerd blijft in hoe het afloopt, plotwendingen voelen in de tweede helft minder als een interessante toevoeging, dan als een poging het absurdistisch karakter extra te verhogen. Het is uitkijken naar Sendijarevic volgende speelfilm waarin vakkundige sfeeropbouw wordt gecombineerd met een iets beter uitgewerkte, al dan niet absurdistische, plot."Ronald Rovers op Trouw.nl op 22 mei 2019: "(...) Als haar vader plotseling uit het ziekenhuis verdwenen blijkt te zijn, ontdekt Alma noodgedwongen dat niet alles in Bosnië even goed geregeld is. Tegelijk zorgt juist die chaos voor onverwachte ontmoetingen, niet in de laatste plaats via de schimmige contacten van haar neef Emir, met wie ze samen optrekt. In de tweede helft van de film vindt ze inspiratie en romantiek in die ontmoetingen, maar ook het onvermijdelijke besef dat de volwassenheid loert. Het zijn geen revolutionaire nieuwe inzichten voor een roadmovie. Toch heeft de film een eigen karakter, dankzij de dromerige, soms opzettelijk slome vertelstijl en de verzadigde kleuren die Sendijarevic gebruikt. Zoals elke sterke roadmovie legt Alma niet alleen fysiek, maar ook geestelijk een reis af. En arriveert ze uiteindelijk op de plaats van bestemming, ouder en misschien wijzer."Pauline Kleijer op Volkskrant.nl op 22 mei 2019: "(...) een overtuigende Sara Luna Zoric, nog maar 17 tijdens het maken van de film (...) In haar roadmovie vol vrolijke kleuren toont ze een kant van Bosnië die we niet vaak te zien krijgen, al was het maar omdat de kijk van Sendijarevic uniek is. Door haar lens valt een wonderlijk gestileerd land te zien, vaak opgedeeld in geometrische vlakken – een visuele voorkeur van de regisseur, die graag een hoog camerastandpunt gebruikt, zodat de ruimte daaronder overzichtelijk blijft en netjes kan worden ingedeeld. Over iedere compositie in Take Me Somewhere Nice is nagedacht. Uniek is ook haar toon, die droogkomisch is, soms ook bitter, en altijd net een stapje verwijderd van een al te herkenbare realiteit. Surrealistische intermezzo’s, zoals het onverwachte optreden van een goochelaar in een hotel, passen moeiteloos bij meer alledaagse voorvallen. Haar talent was al langer duidelijk: niet voor niets werd haar korte film Import (2016) geselecteerd voor de Quinzaine des Réalisateurs in Cannes. (...) In interviews noemde Sendijarevic tal van inspiratiebronnen voor haar werk, van Bertolt Brecht, Jim Jarmusch en Roy Andersson tot Aki Kaurismäki en Carlos Reygadas. Het getuigt van lef om de lat zo hoog te leggen; nog mooier is dat Sendijarevic niet kopieert, maar nu al een eigen stijl heeft gevonden. Het is een stijl die overtuigt: Take Me Somewhere Nice is soms vervreemdend, soms ontroerend, maar altijd grappig, warm en raak."Joost Broeren-Huitenga op Parool.nl op 22 mei 2019: "(...) Zoals Alma een vat vol tegenstrijdigheden is, zo drijft ook de film op schijnbare paradoxen. Sendijarević vermengt een droogkomisch oppervlak met een bloedserieuze onderstroom vol grote ideeën over de ­hedendaagse maatschappij en weet met voornamelijk statische shots toch een zeer dynamische energie te creëren. Na dit veelbelovende speelfilm­debuut is het vooral te hopen dat Sendijarević niet te lang hoeft te lanterfanten voor ze een volgende film mag maken."Marco Weijers op Telegraaf.nl op 23 mei 2019: "(...) Deze film toont op een gefragmenteerde manier hoe het tienermeisje groeit met elke ervaring. Waarbij de sterke stilering – met een vrijwel statische camera, uitgekiende composities en strakke kaders – het verhaal soms wat in de weg zit."

Prijzen

Special Jury Award op het International Film Festival Rotterdam 2019, waar de film was opgenomen in de Tiger-competitie.

Casting

Timka Grin, Rebecca van Unen

Filmuziek

Ella van der Woude

Camera

Emo Weemhoff

Montage

Lot Rossmark

Kostuums

Nedda Nagel

Grime

Trudy Buren

Bioszalen

27 bij première

Kleur

Kleur