In de bloei van haar leven heeft een wraakactie van haar ex haar achtergelaten met blijvende littekens. Het bruisende nachtleven was voor Jade en haar vriendinnen een wekelijks hoogtepunt, maar tegenwoordig wordt ze in clubs geconfronteerd met starende blikken. Hierdoor wordt ze gedwongen een herdefinitie van schoonheid te vinden. Ondanks alle pijnlijke ervaringen laat Jade zich niet uit het veld slaan, en neemt ze het besluit om de weg naar zichzelf en haar dochter terug te vinden. Dirty God vertelt een verhaal over moederschap, moed en zelfacceptatie in het Londen anno nu.
Cast
Vicky Knight (Jade), Bluey Robinson, Rebecca Stone (Shami), Katherine Kelly, Eliza Brady-Girard (Rae), Dana Marineci (Flavia), Karl Jackson (Eli), Jake Wheeldon, Rosie Akerman, Tom
Wainwright, Adam Foster, Jay McDonald, Davina Moon, Meg McNaughton, Jill Stanford, Carl Welch, Kazia Pelka
Ontstaan
Engelstalige debuut van regisseur Sacha Polak. Voor de hoofdrol van Jade castte ze de 22-jarige Vicky Knight, die indruk maakt als debuterend actrice. Knight liep zelf als kind ernstige brandwonden op en werkte mee aan de film met een uitgesproken missie: “Met de film wil ik aan iedereen laten zien dat er een leven is na brandwonden, een leven dat uit meer bestaat dan alleen operaties.”
Dirty God is de eerste film ooit van een Nederlandse regisseur die geselecteerd werd voor de hoofdcompetitie van het prestigieuze Amerikaanse Sundance Film Festival.
Openingsfilm van het Internationaal Film Festival Rotterdam 2019.
Kijkwijzer: 16 jaar (grof taalgebruik, seks).
Pers
Sandra Heerma van Voss op Filmkrant.nl op 27 maart 2019: "(...) Dirty God gaat over de maanden die volgen na Jade’s ontslag uit het ziekenhuis, waar de dokter tevreden is over de genezing
van haar wonden; zelf vindt Jade het landschap van draden, ribbeltjes, rood-roze kleurschakeringen dat haar nu omhult een “fuckin’ dog’s dinner”. Haar woede verstomt al snel – in plaats daarvan probeert ze dingen uit. Zwaar opgemaakt uitgaan met haar oude, lamlendige vriendenclubje; een baantje zoeken; webcamseks. Desillusies volgen elkaar op. Jade’s leven
lijkt grauw en saai, maar Polak weet het met superieure precisie tot iets moois te verheffen. Mede dankzij de indrukwekkend naturel acterende debutante Vicky Knight en het liefdevolle camerawerk van Ruben Impens wordt Jade’s worsteling met een nieuwe waarheid die van de kijker; zíj wordt de norm. De wereld heeft zich maar aan deze ijzersterke jongedame aan te passen."
Floortje Smit op Volkskrant.nl op 24 april 2019: "Aan het begin van Dirty God laat regisseur Sacha Polak de camera van heel dichtbij over de verminkte huid zweven van haar hoofdpersoon
Jade, het slachtoffer van een zuuraanval. Een rozig maanlandschap van littekens is het, vol bobbelige contouren en trekkerige strepen. ‘I am flesh and bones’, klinkt het op de soundtrack en hoe langer de bijna hypnotiserende scène
duurt, hoe gewoner het wordt. Vlees dat botten bedekt, een onvolmaakt lichaam zoals alle andere.
Slim van Polak om haar film zo te beginnen. Kijk maar, zegt ze daarmee. Staar gerust. Zie elk detail. Dan is die menselijke behoefte tot aangapen maar uit de weg en kunnen we de mens zien
die onder de littekens zit. In Dirty God is dat Jade, een jonge Britse moeder die door haar ex voor het leven is verminkt. Ze wordt aan het begin van de film ontslagen uit het ziekenhuis –
als haar dochtertje haar ziet, begint ze onbedaarlijk te huilen. Zo’n rauw drama, in die omgeving, wordt al snel politiek of topzwaar. Maar niet bij Polak, die zich met de films Hemel en Zurich tot specialist van gelaagde vrouwenportretten ontwikkelde. In haar nieuwe film onderzoekt ze hoe het is om als jonge vrouw je schoonheid te verliezen, in een wereld (en ook in het hier geschetste milieu) waarin een prikje botox tussen de bedrijven door gebeurt en waar op internet glad getrokken perfectie wordt gepredikt.
Ja, Jade wordt aangestaard, maar niet voortdurend. Ze krijgt rotopmerkingen naar haar hoofd, maar niet altijd. In Dirty God is het niet Jade versus de rest van de wereld, maar Jade versus
zichzelf: ze moet leren omgaan met haar seksuele verlangens, haar beeld van schoonheid, haar kwetsbaarheid en haar woede.
Op het scenario valt wel wat aan te merken. Jades moeder (Katherine Kelly) is wel héél hard en Jade is wel héél naïef, als ze al haar hoop vestigt op een Marokkaanse plastische chirurg. Aan de andere kant: is ze zoveel goedgeloviger dan vrouwen die zichzelf tegen beter weten in de duurste cosmetische producten laten aansmeren? Bovendien staat er een zelfbewuste beeldtaal tegenover: Polak visualiseert Jades paniekerige gevoel prachtig als haar trauma opvlamt in een spookhuis. In de rechtbank lijkt alles te verdwijnen in een grauwige blauwige mist, tot alleen Jade over blijft. Sterk ook zijn de naturelle scènes waarin ze met haar beste vriendin grapjes maakt terwijl ze zich omkleden voor het uitgaan; Polak maakt van Jade een doodgewone jonge vrouw, geen slachtoffer.
Dat komt ook door de fenomenale actrice Vicky Knight. Polak wilde per se een vrouw die uit een zelfde soort omgeving komt als Jade, met littekens in het gezicht, maar de onervaren Knight geeft meer dan alleen de pure rauwheid die Polak zocht. Dirty God voelt nooit hopeloos aan, omdat Knights zelfverzekerdheid en haar waardigheid vanaf het begin voelbaar zijn. Jade is een natuurkracht die niet valt klein te krijgen, ook niet door zo’n hufter met zuur."
Dana Linssen op NRC.nl op 23 april 2019: "(...) Je zou kunnen zeggen dat Polaks films allemaal over veerkracht gaan, en dat bij haar bijna nooit de inhoud het belangrijkste is – altijd het beeld. Dirty God draagt alle subtekst die een verhaal interessant kan maken op z’n huid. Daar kun je ook niet aan ontkomen bij een film die met zoveel visuele sensitiviteit met z’n onderwerp om wil gaan. Maar als beelden een verhaal zijn, dan wil je daaronder misschien ook nog iets ontdekken. Dat geeft zich bij Dirty God of onvoldoende prijs, of het ontbreekt."
