De goedlachse zwangere Mette (37) is met haar dochtertje Harrie (5) en echtgenoot Simon (38), onbezorgd vakantie aan het vieren, wanneer ze tijdens het winkelen getuige is van een echtelijke ruzie die vreselijk uit de hand loopt, en waarbij een bewaker wordt neergeschoten. Mette verblijft in een revalidatiecentrum. Ze bevindt zich in de afsluitende fase van haar revalidatie, en hoewel ze gedeeltelijk verlamd is en haar spraakvermogen deels kwijt, is haar scherpe geest ongeschonden. Ze heeft een haat/liefde vriendschap ontwikkeld met mede-revalidant Klaas (25), een zelfverklaarde adhd-er, die met de nodige zelfspot, relativeringsvermogen en aanstekelijke humor Mette helpt aan haar nieuwe situatie te wennen. Op een dag komt onverwacht Rineke (32) langs. Rineke vertelt dat ene Frank nog steeds niet is gearresteerd, en ze doet haar best Mette te overtuigen dat ze tegen Frank moet getuigen, want die heeft het auto-ongeluk veroorzaakt dat haar in een rolstoel heeft doen belanden. In plaats van dat Mette revalideert, lijkt het tegendeel het geval; haar humor verdwijnt, haar wonden genezen niet maar worden verser, ze sluit Simon en haar kind meer en meer uit, en ervaart haar huidige situatie als onbekend. Onbegrip, desoriëntatie en angst nemen toe. Langzaamaan wordt Mette zwakker en hulpbehoevender. Tijd blijkt achterstevoren weg te tikken. In een onwerkelijke roes van medicatie en pijn begint Mette nu pas aan haar revalidatie.
Cast
Martijn van der Veen (Simon), Circé Lethem (Mette), Lien Wildemeersch (Lee Miller), Felice de Bruijn (Harrie), Frederique de Bruijn (Harrie), Tibbe Kerste (Michelle), Chloé Braat (Michelle), Nova Hessing (Michelle), Teun Luijkx (Klaas), Lottie Hellingman (Lauren), Cripta Scheepers (Claartje), Rian Gerritsen (Margreet), Matteo van der Grijn (Frank), Francois Beukelaers (vader Mette), Merijn de Jong (man hulpcentrum), Willemijn Zevenhuijzen (verpleegster), Rob Kuiper (dokter), Mandela Wee Wee (fystiotherapeut Pascal), Poal Cairo (Herman), Matthijs ten Kate (HRM jurist), Pauline Greidanus (Jessica), Jamie Grant (rij-instructeur), Gegam Soghomonyan (Dietrich), Arnaud Bronsart (man in winkel), Nora Tsibidas (vrouw in winkel)
Ontstaan
Nederlands-Belgische coproductie.
Pers
Jan Pieter Ekker op Parool.nl op 20 februari 2019: "Zoals het na een ongeluk in het brein van hoofdpersonage Mette schuurt, zo schuurt het in Retrospekt ook tussen het sociale drama en de theatrale, bombastische geluidsband. (...)"
Dana Linssen op NRC.nl op 19 februari 2019: "(...) Anders dan verkrachtingsdrama Kan door huid heen zijn de grenzen tussen daders en slachtoffers ditmaal bewust diffuus, net zoals die tussen feit en herinnering. In de ene verhaallijn ziet de hoogzwangere Mette dat een man zijn vrouw bedreigt, in een andere is ze als kersverse moeder persoonlijk en beroepsmatig bij het slachtoffer betrokken, in weer een volgende viel ze zelf ten prooi aan geëscaleerd geweld. De film is origineel in zijn vorm, met realistische scènes, een niet-lineair scenario en ironische komisch-operateske intermezzo’s. (...) Dat de film uiteindelijk een vrouwelijk perspectief kreeg en ook gaat over vragen rond zwangerschap, moederschap, werk en gezin, is niet irrelevant, maar het mag de film ook niet overschaduwen. (...)
Dat het zo lang duurde voordat Rots een tweede film kon maken, hangt samen met de Nederlandse financieringssysteem, dat gewend is aan films met een traditionele drie-akten-structuur.(...)"
Guus Schulting op Filmkrant.nl op 20 februari 2019: "Tien jaar na het succes van Kan door huid heen, komt Esther Rots met Retrospekt. Net als haar debuut is het een beeldende en non-lineaire film over de verwerking van een trauma. Alsof de grond onder haar bestaan wordt weggetrokken. Zo heftig voelt de zenuwinzinking van dertiger Mette (Circé Lethem), hoofdpersoon van Esther Rots’ labyrintische psychologisch drama Retrospekt. Net als haar indrukwekkende debuut Kan door huid heen (2009) is het een zintuiglijke film waarin de filmmaker de existentiële crisis van haar hoofdpersonage op indringende wijze vastlegt. Letterlijk: want met de fragmentarische en non-lineaire montage, Lennert Hillige’s zwiepende cameravoering en artificiële aankleding, kijkt Retrospekt als een zoektocht door Mettes getraumatiseerde geheugen. Ergens lijkt iets niet te kloppen aan het verhaal en het is aan de kijker om uit te zoeken wat.
Directe aanleiding voor Mettes inzinking is een incident tijdens haar vakantie. In het pashokje naast haar kleineert een Franse driftkikker zijn vrouw hardhandig. Wanneer Mette er iets van zegt, komt hij achter haar aan. Waar bemoei je je mee, wil hij weten. Ook zijn vrouw vindt dat ze zich afzijdig moet houden. Het voorval laat diepe sporen na. Niet veel later treffen we Mette zwaargehavend in een revalidatiecentrum. Iets met een auto-ongeluk en de ex van Miller (Lien Wildemeersch), een cliënt bij het blijf-van-mijn-lijf huis waar Mette werkt. Over het hoe en waarom blijft Rots bewust vaag – net als Mette zelf moet de kijker die gebeurtenissen door middel van half betrouwbare herinneringen en flarden informatie tot een begrijpelijk verhaal zien te maken.Retrospekt doet denken aan Kierkegaards existentiële inzicht dat we naar voren leven en naar achteren begrijpen. Rots vraagt zich af wat dat eigenlijk inhoudt, je leven begrijpen in retrospectief. Want vanuit welk punt doe je dat? Hebben we altijd alle puzzelstukjes? En veranderen die niet constant van vorm door de grilligheid van ons geheugen? Rots monteerde de film nadrukkelijk als een psychologische puzzel, waarmee ze de structuur van Mettes getraumatiseerde geest lijkt te spiegelen. Wat moet de kijker bijvoorbeeld maken van een op zichzelf staande scène waarin Mette zich bedreigt voelt door een onbekende man tijdens een trip naar de supermarkt? Of waarom schrikt ze zo nadrukkelijk over het feit dat haar dochtertje misschien het ongeluk gezien heeft? Net als Rots’ debuut is Retrospekt visueel ambitieus en compromisloos in z’n vorm . Als kijker raak je emotioneel overdonderd. Misschien zelfs meer. Want waar Marieke in Kan door huid heen door een traumatische gebeurtenis achtervolgd werd, is Mettes kwelgeest haar oude geluk. De film opent met het jonge gezin op vakantie. Man, vrouw en kind in een camper door Frankrijk. Een beeld dat als een idylle door de film blijft heen spoken – en waarvan de kijker gaandeweg beseft dat het voor Mette altijd onbereikbaar zal blijven."
