Als haar ouders in een vechtscheiding belanden, verhuist de eigenzinnige en licht ontvlambare Bo (12) met haar moeder en broer naar een Amsterdamse buitenwijk. Daar introduceert buurmeisje Joy haar bij de kickboks-club. Ze blijkt een natuurtalent te zijn en mag al snel meedoen aan de Nederlandse kampioenschappen, maar door de scheiding van haar ouders is Bo afgeleid en komt de wedstrijd steeds meer in gevaar. Bo moet leren zich te beheersen en accepteren dat ze niet alles onder controle heeft.
Cast
Aiko Beemsterboer (Bo), Bas Keijzer (Dani), Imanuelle Grives (Cecilia), Ali Ben Horsting (Alex), Rein Hofman (gymleraar), Bob Schwarze (handelaar Kringloopwinkel), Mighty Mika (Chellina Chirino), Noa Farinum (Joy), Dyon Wilkens (Raaf), Adnane Atallah (Jimmy), Luna Becking (Iziz), Dioni Jurado-Gomez (Jesse), Dana Goldberg (Emma), Hilde de Baerdemaeker (Esther), Mighty Mika (Chellina Chirino)
Ontstaan
Leerlingen van het Echnaton in Almere figureerden in de film.
Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
Pers
Op NRC.nl op 17 oktober 2018: "Niet alle stereotypen worden voorgoed onschadelijk gemaakt door ze om te draaien. Dat meisjes kickboksen en hun broertjes elektrische gitaar spelen is in het milieu van Bo en Dani heel revolutionair; hun vechtscheidende ouders zijn dan ook stil blijven staan in een tijd waarin het huwelijk nog heel gewoon was. Bo en Dani verdienen een beter scenario om in te leven. Dat gezegd hebbende is Vechtmeisje van Johan Timmers (Loenatik, Wonderbroeders, Volgens Jacqueline) een rebelse en energieke jeugdfilm waarin de rockmuziek die Dani maakt op een gegeven moment geruisloos overloopt in de soundtrack van Bo’s kickboksavonturen.
Vanaf het begin af aan wordt duidelijk gemaakt dat Bo een driftkikker is, zelfs even tot tien tellen helpt niet altijd. Dat haal je de koekoek, suggereert de film dan, met zúlke ouders. Die psychologie van de koude grond, vaak verteld in uitleggerige dialogen en voice-overs heeft de film niet nodig.
Bo ontdekt het kickboksen als uitlaatklep, en leert dan via het trainen haar emoties beheersen. Als zij op een dag wat rake klappen uitdeelt om haar broertje te verdedigen, wordt ze uitgesloten van een wedstrijd. Zo heeft ze een extra doel om zich te bewijzen.
De film bestaat bij de gratie van de flair van die scènes, die bovendien ook nog eens niet nodeloos hard of agressief zijn. De ritmische montage doet de rest. Wat betreft de algehele look & feel van de film is hij een niveau hoger dan de ook al niet onverdienstelijke Carry Slee-films uit de Shooting Star-fabriek (Kappen, Pijnstillers) die deze doelgroep al jarenlang succesvol weten aan te spreken."
Hugo Ammerzael op Filmkrant.nl op 12 september 2018: " Vechtmeisje laat de positieve kant van het kickboksen zien. In Johan Timmers bedachtzame jeugdfilm leert Bo zichzelf pas kennen wanneer ze voor het eerst in de ring stapt. Daarna beseft ze dat ze zich ook een weg uit haar problemen kan slaan.
In de voice-over van Vechtmeisje legt Bo (Aiko Beemsterboer) haar woedeproblemen uit. Als het te veel wordt moet ze hardop in haar hoofd tellen om te kalmeren. Omgeven door puberende broer Dani (Bas Keizer die een vereenvoudigde versie van zijn rol in Cobain speelt) en de huwelijkscrisis van haar ouders werkt dat tellen echter steeds minder goed. Het liefst wil ze het uitschreeuwen, maar wie hoort Bo nou echt?
Op een nieuwe middelbare school en op de kleinere flat van haar inmiddels alleenstaande moeder moet Bo een nieuwe manier vinden om haar opgekropte woede ergens in te steken. Een paar toevallige ontmoetingen met Chellina (geweldig spel van MMA-vechter Mighty Mika) brengen haar bij de lokale kickboksvereniging, waar Cecilia (Imanuelle Grives van Alleen maar nette mensen) met de scepter zwaait. Vechtmeisje wordt dan een hedendaagse variant van die klassieke jaren-tachtigsportfilm, inclusief opzwepende trainmontage, maar dan met een aangename twist. Johan Timmer heeft er een bedachtzame jeugdfilm van gemaakt die bijna alleen maar bestaat uit inspirerende, vechtende vrouwen.
Er wordt genoeg gevochten, maar er is niets nodeloos agressiefs aan Vechtmeisje. Sterker nog: als Bo haar nieuwe vechttechnieken wil gebruiken om haar gepeste broer te helpen, wordt daar op neergekeken binnen de boksgemeenschap. Vechten doe je binnen de ring. Daarbuiten neem je de verbeterde versie van jezelf mee. Sport is hier dan ook een vorm van zelfontplooiing die Bo helpt om beter door haar complexe familieleven te navigeren. Zo is haar vooruitgang een inspiratiebron voor Dani om zijn droom als eigenzinnige muzikant te verwezenlijken.
Dat tellen aan het begin van de film heeft Bo tegen het einde van Vechtmeisje niet meer nodig. Timmer vindt wel een mooi beeldrijm door het tellen te laten afspelen in het belangrijke grote, laatste gevecht waar Bo aan meedoet. Wat enigszins afdoet aan Vechtmeisje is dat zij en niet Chellina dit gevecht mag doen. Bo moet in Vechtmeisje leren dat de wereld niet alleen om haar problemen draait en toch is zij — duidelijk een minder goede vechter dan haar vriendin/sparpartner — de uitverkorene voor de finale. Vechtmeisje zou een nog bedachtzamere film zijn als Bo af en toe ook aan de zijlijn zou staan."
Floortje Smit in 'de Volkskrant' van donderdag 18 oktober 2018: "(...) De doorgewinterde sportfilmkijker weet wat er verder zal gebeuren in de jeugdfilm Vechtmeisje: ze krijgt een harde trainer die haar in het gareel probeert te krijgen, er is uiteraard een grote talentenwedstrijd op komst en wat Bo vooral moet doen is zichzelf leren kennen.
Maar binnen dit geijkte plot is het heerlijk om eens een stoer tienermeisje te zien dat haar woede niet wegstopt of haar leven laat beheersen door een of andere verliefdheid. Het script van Barbara Jurgens zit sowieso vol fijne, sterke vrouwenrollen zonder dat het voelt als een statement: Imanuelle Grives is leuk als Bo’s trainer/temmer en Noa Farinum is jaloersmakend cool als Bo’s eveneens kickboksende vriendin Joy. Bo mag dan fysiek niet zo imposant zijn als haar kickbokscollega’s, maar Aiko Beemsterboer (Hotel de Grote L) legt zoveel verbetenheid in haar blik dat je probleemloos gelooft dat ze de beste kickbokser is van iedereen.
Regisseur Johan Timmers (Loenatik, te gek!) schetst de wijk vol flats waarin Bo terechtkomt niet als uitzichtloos, maar als rauw decor. Daar komt het meisje met haar rode capuchontrui beter tot haar recht dan in haar oude milieu, naast haar schoolvriendinnetje met een keurig wit kraagje. Timmers weet dat niets zo ‘gescheiden vader’ schreeuwt als een man die met zijn puberkinderen tosti’s maakt als avondeten. De soundtrack is aanstekelijk en eigentijds.
Maar vooral het kickboksen als sport wordt hier zorgvuldig benaderd. Nergens wordt het uitdelen van klappen verheerlijkt, maar het wordt evenmin verzacht – de gevechten zijn opwindend en hard, met dank aan een knappe montage. Ook interessant is dat als Bo haar broer te hulp schiet en haar nieuw aangeleerde tactieken inzet tegen een stel jongens die groter en sterker zijn dan zij, niemand dat toejuicht. Integendeel: ze heeft ‘de sport voor gek gezet’, fysiek geweld hoor thuis in de ring.
Enerzijds, anderzijds: je moet voor anderen opkomen, maar jezelf niet uit het oog verliezen. Je moet je emoties onder controle zien te krijgen, maar je ook neerleggen bij wat je niet kunt controleren. De boodschap van Vechtmeisje weigert al net zo dwars te pleasen als de hoofdpersoon."
Remke de Lange in 'Trouw' van donderdag 18 oktober 2018: "(...) Jonge meisjes en woede: die zie je niet vaak samen in films. Het siert scenariste Barbara Jurgens dat ze de twee aan elkaar verbindt en toont dat ook meisjes fantaseren over 'erop los beuken' wanneer het allemaal te veel wordt. Bo (...) een natuurtalent. Terwijl de makers nadrukkelijk uitdragen dat kickboksen en geweld ver uit elkaar liggen, ontwikkelt VECHTMEISJE zich als een coming of age-drama dat soms onhandig schippert tussen verschillende stijlen. Met de overzichtelijke verhaallijn zonder veel diepgang, blijft de film dicht bij jeugddrama. Tegelijkertijd zijn de thema's volwassen ernstig en hadden de boksscènes best iets ambitieuzer in beeld gebracht mogen worden. Toch creëert regisseur Johan Timmers met zijn piepjonge actrices mooie girlpower-menten over meiden die zich niet op hun kop laten zitten door het leven."
