Wanneer Nazir aan het begin van de Arabische Lente geen visum krijgt om in Nederland bij de geboorte van zijn zoon te kunnen zijn, besluit hij illegaal de oversteek naar Europa te maken. Tijdens deze reis krijgt hij alleen hulp van zijn hoogzwangere vrouw.
Cast
Nabil Mallat (Nazir), Mehdi Meskar (Rafaël), Melody Klaver (Kimmy), Medina Schuurman (Annet, Kimmy's moeder), Nawfel Bardad-Daidj, Tine Joustra, Iwan Walhain, Rabbah Besseghir,
Junes Lazaar, Urmie Plein, Antonio Scarpa, Leonora Surian, Beppe costa, Claude Musungayi, Lieve Carchon, Jere Supe, Matej Knezevic, Sandro Di Stefano, Elene Brumini, Marko Cindric, Robert Groeneweg, Dunja Sepcic, Peter Medjimorec, Vanja Miljak, Muck Sofie van Empel, Mirko Soldano, Mahmoud Ali, Ena Hdagha, Omeed Ibrahim Mustafa, Sandra Mattie, Reinout Bussemaker, Mohamed Omar Gagale, Goua Robert Grovogui, Issam Dakka, Damjan Gasperini, Asim Ugljen, Woody Neri, Denis Brizic
Kijkwijzer: 12 jaar (geweld, angst, grof taalgebruik).
Titelsong: Like snow / Sue the night.
RAFAËL is gebaseerd op ware gebeurtenissen die in 2011 het wereldnieuws haalden. Eerder verscheen het verhaal als roman van auteur Christine Otten.
De eerste Nederlandse lange speelfilm over de vluchtelingencrisis.
Facts
De film eindigt met het voorlezen van de Universele Verklaring van de rechten van de mens.
Pers
Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van oktober 2018: "(...) Als het niet een waar gebeurde zaak betrof had ik hier waarschijnlijk ook opgemerkt dat de makers het de kijker ook niet al te moeilijk maken de goede kant te kiezen. (...) Een schrijnend, spannend en emotioneel geladen drama dat jammer genoeg wel eens onnodig naar doorzichtige effecten grijpt. Zie bijvoorbeeld het nadrukkelijke contrast tussen de trouwhartige Nadir en de naïeve, obsessief rokkenjagende Rafël. Of de moeder van Kimmy. Eerst koud en onverschillig. Om later heel voorspelbaar om te slaan en vol vuur mee te strijden. Zijn de makers dan toch wat doorgeschoten in hun drang er een aansprekende film voor de goede zaak van te maken?"
Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 10 oktober 2018: " (...) maakt de ellende van vluchtelingen en de bureaucratie waarin zij verzeild kunnen raken goed voelbaar. Daarnaast illustreert het drama dat liefde blind maakt, doordat Kimmy, en vooral de impulsieve Nazir, in hun desparate pogingen zo snel mogelijk weer bij elkaar te zijn niet de meest rationele beslissingen nemen. Jammer is dat de film soms vervalt in melodramatisch effectbejag. Zoals in de relatie van Kimmy met haar moeder (...) die van een kille vrouw, die niets doet om haar dochter te helpen, plotseling omslaat in haar steunpilaar. Zulke melodramatische scènes, die aan het einde had ook niet gehoeven, doen afbreuk aan het rauwe realisme, dat de sterkste momenten in RAFAËL oplevert."
Floortje Smit in 'de Volkskrant' van donderdag 11 oktober 2018: "(...) Sombogaart contrasteert de omgeving van Kimmy, een schoongepoetst, keurig Nederland, met die van Nazir, een donkere wereld met gammele bootjes en stoffige vluchtelingenkampen. Die twee verhaallijnen worden bijeengehouden door ‘amateurbeelden’ van de geliefden in betere tijden. En dat is verstandig, want Rafaël heeft de chemie in die scènes tussen Melody Klaver (sowieso indrukwekkend acterend) en Nabil Mallat nodig. Het zorgt ervoor dat het vluchtelingenverhaal een verleidelijk Romeo-en-Julia-jasje krijgt. De werkelijkheid, zoals die ook is opgetekend in het boek dat Christine Otten over deze zaak schreef, is weerbarstiger. Niet voor niets gaven scenarist Tijs van Marle en regisseur Ben Sombogaart hun hoofdpersonen andere namen. Dat is natuurlijk geen enkel probleem. Wel vervelend is dat je de dramatische ingrepen nu en dan voelt: in de timing van cruciale gebeurtenissen bijvoorbeeld, of in de eendimensionale bijfiguren, zoals Kimmy’s moeder. Door het dramatische malletje verliest Rafaël iets van de werkelijke complexiteit, maar het maakt het uitzichtloze verhaal ook makkelijker te verhapstukken."
Belinda van de Graaf in 'Trouw' van 11 oktober 2018: " (...) Maar tjongejonge, vreemder en vetter kun je een drama bijna niet krijgen. Ten eerste was het geen oorlog in Tunesië, zoals de filmmakers beweren. Ja, er was een revolutie gaande, maar als de twee geliefden per se samen hadden willen zijn, had zij in Tunesië kunnen bevallen. Ze had op zeker moment ook vanuit Nederland terug kunnen reizen naar Tunesië. In plaats daarvan zien we hoe ellende op ellende wordt gestapeld. Het gaat er natuurlijk om te laten zien hoe de Europese bureaucratie de menselijke maat uit het oog heeft verloren, maar in dit geval overtuigt dat geen moment. De zotste scène zit aan het eind als Kimmy, gespeeld door Melody Klaver, naar Italië reist om kermend, met brekende vliezen, om de vrijlating van haar man te smeken. Vreselijk hoe de Tunesische revolutie, de bootvluchtelingen op de Middellandse Zee en de opvang op Lampedusa gebruikt worden voor zo’n armetierig melodrama."
