Doris (2018)

Verhaal

Aan de vooravond van haar vijfenveertigste verjaardag is Doris Doorenbos (Tjitske Reidinga) een gescheiden vrouw met twee kinderen op een dood punt aanbeland. Terwijl de mensen om haar heen carrière maken en drukke, volwassen levens leiden, is er van Doris’ eigen dromen maar weinig terechtgekomen….

Cast

Tjitske Reidinga (Doris), Guy Clemens (Tim), Monique van de Ven, Bracha van Doesburgh, Gijs Scholten van Aschat, Tarik Moree, Hendrikje Nieuwerf, Peter Blok, John Kinory, Leonoor Koster, Roos Ouwehand

Ontstaan

Doris was in 2013 een achtdelige comedyreeks uitgezonden door Net 5; ontwikkeld door Reidinga en scenariste/actrice Roos Ouwehand. Die laatste heeft ook het script van Doris geschreven en speelt een van de hoofdrollen. De opnamen startten in maart 2017 onder meer in Amsterdam-West.

Pers

Jos van der Burg in 'Het Parool' van 19 september 2018: "(...) Nee, feministisch is de romcom Doris bepaald niet. Zeg maar rustig opvallend traditioneel: we zien een hulpeloze vrouw die zich in haar leven voelt als de witte muis in de tredmolen in de kooi in haar huiskamer. "Dit is zo niet wat ik me er allemaal van had voorgesteld", merkt ze op. Datzelfde gevoel krijgt de kijker die iets originelers had verwacht van ­Albert Jan van Rees. De regisseur, die we kennen van Klem en Toren C, zei twee jaar geleden in deze krant in een interview dat hij in Nederland 'meer gedurfde komedies en minder brave romantische komedies' wilde zien. Met Doris levert hij daaraan, op één Toren C-achtige sm-scène na, geen bijdrage. Natuurlijk: geen betere ­actrice als desperate stuntelvrouw dan Reidinga, maar we zijn uitgekeken op romcoms met vrouwen die smachtend op een man wachten. Wat bijna twintig jaar geleden met Bridget Jones (2001), waaraan Doris doet denken, leuk en verfrissend was, voelt nu belegen en achterhaald. Doris is geen mislukte, maar wel een gedateerde film. Jammer van de uitstekende acteurs, van wie ­velen in bijrollen, onder wie Monique van de Ven, Peter Blok, Bracha van Doesburgh en Gijs Scholten van Aschat."Peter de Bruijn in 'NCR Handelsblad' van woensdag 19 september 2018: "(...) van geen van de personages komt de kijker veel te weten. Ook Doris zelf blijkt een eigenaardig geval te zijn. Ze beweegt zich in een tamelijk welvarend en succesvol milieu, en weigert alimentatie van haar ex aan te nemen; waarom blijft al even onduidelijk. Ze stoethaspelt zich vervolgens door baantjes als serveerster en postbade, maar die combinatie van milieu en werk is niet erg geloofwaardig. Doris is sowieso een vrou die nogal hulpeloos in de wereld staat. De kijker begint zich af te vragen hoe zo'n vrouw in godsnaam de eerste 45 jaar van haar leven is doorgekomen. Guy Clemens is wel opmerkelijk goed als haar beste vriend Tim en weet van dit niet erg rijke materiaal toch iets te maken. Maar het hoe en waarom van Doris' vriendschap met Tim blijft in nevelen gehuld, laat staan dat er echt een romantische vonk overslaat. Dat deze romkom nu eens niet over tobbende twintigers gaat is op zich sympathiek. Maar regisseur Albert Jan van Rees weet aan aan de lotgevallen van Doris nauwelijks een sprankeling te geven." Ronald Rovers in 'Trouw' van donderdag 20 september 2018: "(...) Mooi hoe de film soms de tijd neemt om te laten zien hoe de wanhoop van Reidinga's gezicht is af te lezen is. Zeker als haar heimelijke liefde voor Tim weinig kans lijkt te maken, nu hij voor de jonge co-presentatrice van het nieuwsprogramma gaat. Dat de film kluchtige trekken heeft, is jammer, maar overkomelijk. Doris is nu eenmaal niet het soort film dat de kijker met zweepslagen probeert te overtuigen van de zinloosheid van het bestaan. Maar de goddelijke ingreep die de makers in ergens in de laatste tien minuten tevoorschijn toveren, gaat echt te ver. Als je je publiek in de eerste tachtig minuten ervan probeert te overtuigen dat het leven geen sprookje is, om dan te concluderen dat het wel zo is, dan heet dat bedrog." Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 20 september 2018: "(...) scenarist Roos Ouwehand is meer geïnteresseerd in het verzinnen van zoveel mogelijk situaties waarin Doris op het nippertje wordt onderbroken als ze voldoende moed heeft verzameld voor een bekentenis. Ondertussen regent het weinig geïnspireerde karaktertyperingen (...) Net wanneer je denkt dat het meevalt, zo'n polder Bridget Jones die zich (op zijn minst soms) zelfbewust toont van de meest afgesabbelde clichés, forceren de makers DORIS alsnog met een zeldzaam slecht overtuigende kunstgreep in de mal van het romantische sprookje."

Filmuziek

Helge Slikker

Camera

Joris Kerbosch

Montage

Sandor Soeteman

ProdDesign

Diana van de Vossenberg

Kostuums

Daphne de Winkel

Grime

Marjon Hoogendoorn

Distributeur

Entertainment One

Bioszalen

112 bij première

Kleur

Kleur