Jongeren zonder strenge opvoeding, zonder grote ambities en zonder het gevoel dat wat ze doen ook maar enige invloed heeft op de maatschappij – ze leven van dag tot dag, van het ene
muziekfestival naar het andere. WIJ volgt een groep van zulke jongeren in een dorpje bij de Belgisch-Nederlandse grens tijdens een hedonistische zomer waarin seksuele spelletjes de tieners langzaam tot genadeloze roofdieren maken.
Ontstaan
René Eller vergaarde internationaal succes als regisseur en oprichter van het productiebedrijf Czar. Sinds een paar jaar richt hij zich volledig op speelfilms. WIJ is zijn debuut.
Elvis Peeters is een schrijverspseudoniem van Jos Verlooy en Nicole van Bael.
René Eller is na Diederick Koopal (DE MARATHON) en Erik Wünsch (MEET ME IN VENICE, ALBERTA) al de derde reclamemaker die op latere leeftijd zijn speelfilmdebuut maakt.
De poster doet denken aan de PSP-campagneposter uit 1971 (Ontwapenend).
Rene Eller heeft naam gemaak als maker van reclamefilmpjes voor A-merken als KPN, Coca Cola, enz. Hij heeft ook muziekvideo's gemaakt voor Boy George en Duitse popgrootheden als Die Toten Hosen en Herbert Grönemeyer.
Pers
Bor Beekman op Volkskrant.nl op 11 juli 2018: "(...) Het boek Wij had met een waarschuwende loksticker ‘expliciete roman’ op de kaft, en voor de film roerde Eller wat niet enorm benodigde puur-pornografische opnamen door een enkele scène waarin de tieners ineens een toekomst zien in zelfgemaakte porno. Wij is opgedeeld in vier partjes, die allemaal terugblikken op dezelfde amorele en hedonistische zomer, steeds bezien en becommentarieerd door een andere jongere uit het clubje. Onderwijl speelt er op de achtergrond, in het nu, een ernstige rechtszaak rondom de vriendengroep: er ís iets goed misgegaan. Eller laat zijn publiek een beetje gissen naar de motieven voor al die bandeloosheid: misschien zijn jongeren gewoon zo, of kunnen ze zo zijn. Wel benadrukt hij hun aversie jegens de lege en hypocriete burgermaatschappij; hoogdravende dialoog die nooit helemaal lekker uit de mond rolt bij de jonge amateurcast. Ook een voiceover als ‘seks gloeide als de zomer op onze wangen, de hormonen spatten uit onze oren’ klinkt als iets uit een andere eeuw, niet die van deze telefoonfilmende YouTube-generatie. Wij vlamt af en toe, en het zonovergoten idyllische camerawerk contrasteert slim met al die afwezige onschuld. Maar met zijn beperkte spelregie slaagt Eller er niet in alle jongeren voldoende profiel te geven: de gezamenlijke scènes blijven veelal generiek, wat willekeurig. Zo doet het er niet enkel voor de groep weinig toe als er eentje op grove wijze wegvalt. Ook de kijker laat het koud."
Jos van der Burg in 'Het Parool' van woensdag 11 juli 2018: "(...) Larry Clarks KIDS (1995) (...) Harmony Korine (...) In Nederland kennen we zulke controversiële heftige films over ontsporende jongeren niet. (...) Jongeren in Nederlandse films zijn nooit reddeloos verloren, maar wekken altijd de indruk dat het goed komt alsze een duw in de goede richting krijgen. Een uitzondering hierop is WIJ (...) Of de verfilming bij veel kijkers lang nazingt, kan worden betwijfeld. (...) De tieneracteurs, van wie de meesten niet eerder acteerden, slaan zich moedig door de heftige en nare seksscènes heen, maar hun flinterdunne personages zijn slechts zetstukken in een film die wil choqueren met extreem en bizar tienergedrag. (...) Het doet vermoeden dat de regisseur, die van zijn recelamewerk weet hoe je aandacht trekt, als een Nederlandse Larry Clark onder het mom van bezorgdheid over tieners met shockcinema controverse hoopt op te roepen. Het voelt gratuit."
Sabeth Snijders in 'NRC' van woensdag 11 juli 2018: "(...) Schokkende momenten bevat de debuutfilm van Rene Eller volop, van raadspelletjes waarbij objecten anaal worden ingebracht tot een zwangerschap die ten einde wordt gemept. Naarmate de film vordert vraag je je wel steeds meer af waar je eigenlijk naar kijkt. Experimenteerdwang? Verveling? De film voelt soms gedateerd. Telefoons worden wel gebruikt om elkaar tijdens het masturberen te bellen, nieuws lezen ze in de krant. Dat is jammer, want Eller maakt van een doorsnee dorp een uitzonderlijk filmische locatie. Ook het contrast tussen de lieflijke cast en hun daden maakt dat de beelden in de film vaak extra hard aankomen. Maar dat is niet voldoende om ervoor te zorgen dat de schok die WIJ zo graag teweeg wil brengen ook blijft doorzinderen. Zegt dat iets over dit tijdperk?"
Hugo Emmerzael in 'de Filmkrant' van mei 2018: (...) De stijl van Wij is net zo gelikt als de trendy tieners die erin ronddwalen in hipster-nozemmodus. Door Maxime Desmet gefilmd met soortgelijke gloss als Coppola's debuut The Virgin Suicides (1999) en gepaard gaand met een net zo zwoele synthesizer soundtrack raakt Wij doordrenkt met dat zomerse gevoel: een combinatie van loomheid en potentiële avonturen die alsmaar in de lucht hangt. Dat de personages in die omstandigheden gewaagde plannen maken snap je als kijker. De reden dat ze daarin zover doorslaan als hier gebeurt, valt minder goed te begrijpen. Dat heeft vooral met een te uitleggerig scenario te maken, dat een te groot beroep doet op de — weliswaar veelbelovende maar beginnende acteurs. Ze krijgen woorden in de mond gelegd die al het gif uit de film zuigen. Er is haast geen grotere buzz kill dan onbegrepen jongeren die aan hun ouders of andere autoriteiten moeten uitleggen hoe onbegrepen ze zijn. The Bling Ring is om diezelfde reden Coppola's minste. Ondertussen laten The Virgin Suicides, Spring Breakers en zelfs Bang Gang (2015), de recente Franse tegenhanger van Wij, zien dat spanning niet ontstaat uit wat deze jongeren doen, maar uit het mysterie: wij en zij zullen nooit begrijpen waarom ze hun eigen ondergang in gang zetten."
