Het ene moment is Mike is alleen thuis met zijn vriendinnetje Katja en zitten ze wat met elkaar
te dollen. Het volgende moment staat de politie aan de deur met nieuws dat hun leven totaal op zijn kop zet. In een estafette van slecht nieuws gaan Mike en Katja met de agenten op zoek naar Mike's ouders. Tijdens de autorit lijkt de tijd stil te staan; de alledaagse Rotterdamse doorzonwoningen zien er doodnormaal uit, het leven buiten kabbelt verder. Maar het gezin in de patrouillewagen is in een verdoofde toestand geraakt. Het contrast tussen de loodzware situatie en de banaliteit van alledag leidt tot pijnlijke, absurde en soms zelfs komische momenten in TUSSEN 10 EN 12.
Cast
Elise van 't Laar (vriendin Katja), Ko Zandvliet (zoon), Raymond Thiry (vader), Olga Louzgina (moeder), Cynthia Abma
(politieagent), Nasrdin Dchar (politieagent)
Ontstaan
TUSSEN 10.00 - 12.00 is het speelfilmdebuut van schrijver/regisseur Peter Hoogendoorn (Rotterdam, 1979), geproduceerd door Keren Cogan Films en Phanta Film, met financiële ondersteuning van het Nederlands Filmfonds, Screen Flanders, CoBO, Region Alsace en Eurimages. Als coproducenten zijn de AVROTROS, Minds Meet (BE) en Unlimited (FR) aan het project verbonden. De film wordt gedistribueerd door Amstelfilm.
Peter Hoogendoorns debuutfilm TUSSEN 10 EN 12 ging in september 2014 in wereldpremière tijdens het prestigieuze Venice Days en is vertoond in het speciale programma Limelight van het Internationaal Film Festival Rotterdam in januari 2015.
Kijkwijzer: Alle Leeftijden (grof taalgebruik).
Pers
Marco Weijers in 'de Telegraaf' van 26 maart 2015: "(...) Regisseur Peter Hoogendoorn toont lef door in Tussen 10 en 12 de stilte te laten overheersen, al weet hij daarbij ook te suggereren dat de storm nooit veraf is. Dat levert een sterke onderhuidse spanning op, die de acteurs even ingehouden uitspelen. Waardoor deze kleine film en dit kleine verhaal uiteindelijk toch een onverwacht grote emotionele impact hebben."
Pauline Kleijer in 'de Volkskrant' van 26 maart 20915: "(...) Iedereen doet zijn uiterste best in Tussen 10 en 12, maar waar de agenten zich aan een script kunnen houden, ontbreekt voor de andere personages elk houvast. Op het nieuws dat de zus van Mike bij een auto-ongeluk is overleden, is geen voorbereiding mogelijk. (...) De spaarzame muziek en het sterke acteerwerk zijn al even subtiel als het scenario, maar niet minder effectief: in al zijn eenvoud en bescheidenheid deelt Tussen 10 en 12 rake klappen uit. Een uiterst knap gemaakt, ongelooflijk ontroerend debuut."
Joost Broeren in 'de Filmkrant' van april 2015: "(...) Een film vanuit het point of view van het verdriet. (...)
Hoogendoorn baseerde zijn eerste speelfilm op gebeurtenissen uit zijn eigen leven. Hij filmde zelfs op de plekken in de omgeving van Rotterdam waar hij zelf ooit te horen kreeg dat zijn zus was overleden, en waar hij het vervolgens zijn vader moest vertellen. Maar de film is afstandelijker dan die persoonlijke achtergrond doet vermoeden, en dat is zeker geen slechte zaak. Hoogendoorn plaatst ons niet in het hoofd van een lid van deze familie. De aandacht verschuift, terwijl de groep steeds groter wordt doordat telkens weer iemand het vreselijke bericht krijgt: van de politieagenten naar de zoon en zijn vriendin
naar de vader en de moeder. Als we al de blik van één van die personages delen, dan is het die van het vriendinnetje, de buitenstaander, die zich vooral ongemakkelijk en onzeker voelt bij haar aanwezigheid in dit intieme drama. Maar misschien is het meer nog het point of view van het verdriet zelf dat we voorgeschoteld krijgen, dat met een zwartkomisch randje beziet wat het teweeg brengt. Niet voor niets neemt Hoogendoorn telkens uitgebreid de tijd om de simpele, dagelijkse handelingen van de gezinsleden te observeren, voor zij het vreselijke nieuws te horen krijgen. Doelbewust plaatst de regisseur zijn personages in weidse, veelal statische shots. Zo vallen ze weg in de alledaagse omgeving waarin zij zich bewegen. Het maakt
dat je als kijker niet in de eerste plaats meeleeft met hun verdriet, maar vooral observeert hoe zíj met dat verdriet omgaan, in meesterlijk gechoreografeerde momenten waar elk miniem gebaar overloopt van betekenis."
