Het leven lacht de 8-jarige Nino toe totdat zijn moeder plots wegvalt. Vanaf dan gaat Nino totaal zijn eigen gang: hij gaat niet meer naar school, eet chips als ontbijt, slaapt in een tentje in de tuin en voetbalt met zijn konijn. Dit lijkt even leuk, maar zijn vader doet steeds vreemder en zijn broer is s'nachts op pad. Als Nino ontdekt dat hij met dieren kan praten, probeert hij samen met zijn beste vriend, het grappige en slimme konijn Bobby, het gezin weer bijeen te brengen.
Simone van Dusseldorp ervoer op Nino's leeftijd iets soortgelijks: haar beste vriendje verdronk tijdens een schoolreisje. In de persmap schrijft ze dat ze met
deze film de film maakte die ze miste in haar jeugd.
Opgenomen aan de Montagne de Bueren in Luik; een straat die bestaat uit een trap van bijna 400 treden.
Openingsfilm van het Cinekidfestival in Amsterdam 2014.
Kijkwijzer: 6 jaar (geweld, grof taalgebruik).
Pers
Berend Jan Bockting in 'de Volkskrant' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) een zinnetje of situatie exact tegelijk schrijnend en komisch is. Regisseur Simone
van Dusseldorp bewaakt de balans met precisie, in een rouwverwerkingsdrama dat een jonge én volwassen doelgroep volstrekt serieus neemt - een zeldzame
combinatie. De kracht van de film schuilt grotendeels in de verschijning van het hoofdpersonage, gespeeld door het 11-jarige natuurtalent Rohan Timmermans (...)
Timmermans speelt zijn personage met een innemend arsenaal aan emoties. Nooit te volwassen (...) Een film die, zwaar en energiek tegelijk, een fraaie brug legt
tussen de wereld van kinderen en die van volwassenen, door elkaar deelgenoot te maken van hetzelfde verwerkingsproces."
Mike Peek in 'Het Parool' van woensdag 15 oktober 2014: "(...) troost bij een dier. Dát hebben we eerder gezien. In KAUWBOY (2012) was het een raaf. In HET
LEVEN VOLGENS NINO een konijn. Verder konden de films nauwelijks meer van elkaar verschillen. KAUWBOY is een doorwrochten, ietwat pretentieus arthousedrama. Nino
omarmt het grote publiek, maar het verliest de pijn van zijn hoofdrolspeler uit het oog. (...) De scčnes tussen Nino en [konijn] Bruno zijn de meest geslaagde
van de film. Timmermans is precies schoffie genoeg voor zijn rol en Goedemondt geeft het konijn, ondanks wat be-lerende levenslessen, een heerlijke attitude mee die ook volwassenen zal aanspreken. De effecten zijn bovendien prima, waardoor de dieren verbluffend goed 'acteren'. Op het gebied van rouwverwerking
laten de makers echter steken vallen. Nino is zo druk met alles wat er om hem heen gebeurt, dat we nauwelijks een kijkje in zijn hoofd krijgen. En wanneer hij zich wél uitspreekt, levert dat dialogen op die moeilijk rijmen met de gedachten van een achtjarige. (...) Ronduit kwalijk is dat de mensen van Jeugdzorg worden
neergezet als een stel randdebielen. De stichting hangt camera's op (...) Dat mag wettelijk gezien helemaal niet (...)"
Dana Linssen in 'NRC Handelsblad' van woensdag 15 oktober 2014: " (...) In Nederlandse kinderfilms zien we de laatste jaren veel egocentrische ouders die door het verlies van hun partner vergeten dat ze kinderen hebben, van MEES KEES tot recentelijk DUMMIE DE MUMMIE, en ook de vader valt in een zwart gat waarin voor ouderschap geen plaats is. (...) Er zitten veel spannende onderstromen in de film, waaronder eentje die kritiek levert op het gezinsleven in de wooncatalogi dat we allemaal denken te moeten nastreven en een pleit beslecht voor guerillakunst op straat. HET LEVEN VOLGENS NINO staat in de traditie van de Scandinavische jeugdfilm die daar al jaar en dag gevierd wordt: een beetje burgerlijk ongehoorzaam, en altijd aan de kant van de rebelsheid die jeugd heet. Toch komen er ook dingen gekunsteld over: jeugdzorg die a la Big Brother een huis volhangt met camera´s en die dan na een week weer weghaalt? Leuk visueel ideetje, maar met te weinig echte impact op het verhaal."
Jann Ruyters in 'Trouw' van donderdag 16 oktober 2014: "(...) Die stemmen van de pratende dieren waren in het ruim tien jaar oudere MINOES toch beter afgesteld in geluid en mimiek. Jammer is ook dat het verdrietige verhaal van Ursula Antoniak wat schuurt als kinderfilm, hoe zonnig en speels verder ook vormgegeven. En dat Martine Sandifort niet meer te doen heeft. De kleine Rohan Timmermans, eerder de weerwolf in DOLFJE WEERWOLFJE, draagt deze rouwverwerkingsfilm met gemak, maar als die hittepetit van een buurvrouw Martine verschijnt valt er ook weer wat te lachen."
Prijzen
Beste Kinderfilm (Cinekid Leeuw Juryprijs ? 15.000,-) op 17 oktober 2014.
