Meisje en de dood, Het (2012)

Verhaal

De Russische arts Nicolai Borodinski keert na een halve eeuw terug naar het oude verlaten en vervallen hotel annex bordeel waar hij ooit zijn grote liefde ontmoette, de courtisane Elise. Hun kortstondige relatie was onmogelijk, maar maakte ontegenzeggelijk grote indruk op de arts. De reden van zijn terugkeer wordt duidelijk wanneer heden en verleden met elkaar versmelten. Het liefdesdrama speelt zich af aan het eind van de negentiende eeuw, de belle époque, nabij het Duitse achttiende-eeuwse slot Tannenfeld in Thüringen.

Cast

Sylvia Hoeks (Elise), Leonid Bichevin (jonge Nicolai), Renata Litvinova (Nina), Sergey Makovetsky (oude Nicolai, arts), Dieter Hallervorden (graaf), Henri Garcin (Marcus), Svetlana Svetlichnaya (oude Nina), Eva-Maria Kurz (oude actrice), Maxim Kovalevski (Bruno), Friederike Frerichs (Olga), Jim van der Woude (picolo), Paul Schlase (kelner), Ulrich Anschütz (Bailiff), Barbara Wittman, Elisey Brauer (broer), Dmitry Braue, Elsa Brauer (zus), Roman Kohnle, Matthias Hummitzsch (arts), Joost Spijkers (zanger), Stefan Linke (douanier), Gesine Creutzburg (oude verpleegster), Svetlana Svetlichnava (oude Nina)

Ontstaan

Maandag 7 november 2011 startten de opnames. De opnames duurden tot 20 december 2011. Film gebaseerd op een origineel script van regisseur Jos Stelling en Bert Rijkelijkhuizen, geïnspireerd door Poesjkin, Tsjechov en liefdesverhalen uit de poëtische eeuw, maar ook op begrippen als Sehnsucht, afscheid en eindigheid. Kijkwijzer: 12 jaar (geweld).

Pers

Jos van der Burg in 'de Filmkrant' van november 2012: "(...) De film suggereert dramatische diepte, maar maakt dat niet waar. Hoeveel verwijzingen naar Russische literaire grootheden, vooral Poesjkin en Tsjechov en filmgrootmeester Luchino Visconti het liefdesdrama ook bevat: tragische diepgang ontbreekt, het blijft bij uiterlijk vertoon. Daar is een woord voor: kitsch. (...) Dat het verhaaltje van Het meisje en de dood heel goed een deeltje uit 1935 van de Bouquetreeks had kunnen zijn, als de serie toen al bestond, is geen probleem, want de wereldliteratuur staat bol van noodlottige liefdes. Het probleem is dat Stelling er geen meeslepende maar stoffige cinema van heeft gemaakt. Het oogt allemaal fraai, maar om mee te kunnen leven met de tragische liefde van Elise en Nicolai zal de kijker eerst hun fatale liefde moeten zien opvlammen. Helaas: er vlamt niets in Het meisje en de dood."Mario Wisse in 'Metro' van 15 november 2012: "(...) Prachtig met drie Gouden Kalveren gelauwerde melancholische Europese co-productie (Nederlands, Duits, Russisch), vol van sfeer, prachtige acteurs en drama. (...)" Mark Moorman in 'Het Parool' van woensdag 14 november 2012: "Interessant dilemma: voor de persvoorstelling van Het meisje en de dood, de dertiende film van Jos Stelling, liet hij een mededeling voorlezen door een medewerker van zijn productiekantoor. De filmmaker stelde ons voor om met een open blik naar zijn film te kijken (nou, vooruit) en hield de aanwezige journalisten voor dat Het meisje en de dood deels afhankelijk was van 'de kwaliteiten van de kijker.' We nemen het risico maar.(...) Stelling citeert kwistig uit het werk van de grote jongens: Visconti, Kubrick en Stelling, maar het palet blijft toch wat beperkt. Om maar te zwijgen van het muzikale leidmotief dat de kijker zelf in staat van hoge nervositeit brengt. Het drama krijgt vooral uitdrukking is talloze tableaux vivants. En Sylvia Hoeks mag de muze van Stelling zijn, hij geeft haar hier toch vooral de rol van kwijnende paspop, het cliché van de lijdende heldin uit de literatuur van het eind van de negentiende eeuw. Heeft Stelling zichzelf niet, onbewust, in het scenario geschreven, als de tragische graaf die het meisje gevangen houdt in zijn luxe poppenhuis? Het meisje en de dood won in september in Utrecht het Gouden kalf voor Beste film, wat een opmerkelijke prestatie is, al was het maar omdat acteurs en scenario niet eens voor een nominatie in aanmerking kwamen. Het was in feite een verkapte oeuvreprijs, waarmee veel jongere, getalenteerde filmmakers dit jaar door de jury voor schut werden gezet. Nog even Stelling aan het woord, in een interview in de persmap. 'Een groot aantal bezoekers wijst richting middelmatigheid.' De impliciete mededeling is nog verbazingwekkender eigenlijk. Je zou ook kunnen denken dat de filmmaker zich alvast aan alle kanten heeft ingedekt."

Prijzen

Gouden Kalf 2012 in de categorie beste film voor Jos Stelling. Gouden Kalf 2012 in de categorie Beste Geluid voor Bert Rijkelijkhuizen. Gouden Kalf voor Beste Camera voor Goert Giltay.

Filmuziek

Bart van de Lisdonk

Camera

Goert Giltay

Montage

Bert Rijkelijkhuizen

ProdDesign

Gert Brinkers

Geluid

Eddy de Cloe

Bioszalen

19 bij première

Kleur

Kleur