Sonny Boy (2011)

Verhaal

In de herfst van 1928 ontmoet de jonge, uit Suriname afkomstige, Waldemar Nods in Nederland de oudere Rika van der Lans en ze worden verliefd. De tegenstellingen zouden bijna niet groter kunnen zijn: Waldemar zwart, Rika wit, 17 jaar leeftijdsverschil en bovendien is Rika al moeder van vier kinderen. Maar ze houden van elkaar en dan? blijkt Rika zwanger te zijn. Rika en Waldemar kiezen voor elkaar ondanks de hoge prijs die ze daarvoor moeten betalen. Ze krijgen een zoon, Waldy, hun eigen Sonny Boy. Dan breekt de Tweede Wereldoorlog uit en wagen Waldemar en Rika hun leven om onderduikers te redden. Dat gaat echter niet zonder ingrijpende consequenties...

Cast

Ricky Koole (Rika van der Lans), Sergio Hasselbaink (Waldemar Nods/Sonny Boy), Marcel Hensema (Willem), Micha Hulshof (Marcel), Frits Lambrechts (Sam), Katja Herbers (Vera Bartels), Anneke Blok (tuindersvrouw), Jaap Spijkers (tuinder), Angelo Arnhem (Waldemar, 13 jaar), Eliyha Altena (Sonny Boy, 6 jaar), Daniel van Wijk (Sonny Boy, 11-15 jaar), Willem Nijholt, Marcel Hensema (Willem), Ole Kroes (Henkie, 4 jaar), Mees Wielinga (Henkie, 10 jaar), Sido Vrieswijk (Henkie, 17 jaar), Charlie Leuken (Jan, 13 jaar), Martijn Lakemeijer (Jan, 20 jaar), Claire Veldkamp (Brtha, 9 jaar), Gaite Jansen (Bertha, 15-26 jaar), Ko Zandvliet (Wim, 19 jaar), Leny Breederveld (moeder van Rika), Monic Hendrickx (Ans Bartels), David Millar, Manoushka Zeegelaar, Stijn Westenend, Wouter Zweers, Daniel van Wijk, Annejet van der Zijl (bezoeker nachtclub), Manoushka Zeegelaar-Breeveld (Eugenie Nods), Joy Wielkens (Hilda Nods), Robbert Blokland (bezoeker nachtclub), Ydwer Bosma (knecht)

Ontstaan

Sonny Boy is de verfilming van de bestseller van Annejet van der Zijl uit 2004, gebaseerd op het waargebeurde verhaal van een verboden liefde. Van het boek Sonny Boy (Nijgh & Van Ditmar) werden binnen 6 maanden 80.000 exemplaren verkocht. Opgenomen in Nederland (Amsterdam: Donauweg 21 in een loods van de Telegraaf op o.a. 31 maart 2010, alwaar vier sets zijn gebouwd; Den Haag: exterieur pension in de Pijnboomstraat, groentenhantel G. van der Lans in een woonhuis, Dordrecht, Zeeland), België en Suriname. In maart 2010 begonnen de opnamen in Paramaribo en op de Surinamerivier. De gemeente Den Haag gaf 50.000 euro aan de makers van de film om de stad te promoten. Nadrukkelijke aanwezigheid van Philips (microfoon en onderdelen).Eerste film voor Sergio Hasselbaink. Anneke Blok deed auditie, maar bleek te oud voor de hoofdrol in SONNY BOY. Ze is wel in een klein rolletje te zien.Maria Peters liet Waldy Nods (81), de echte Sonny Boy, de film zien op een familiereünie. Vier generaties waren er, meer dan 150 mensen. Maria Peters in 'De Pers' van donderdag 27 januari 2011: "Waldy is mentaal nog heel sterk. Hij was ontroerd."Kijkwijzer: 12 jaar (geweld, angst, discriminatie, grof taalgebruik).

Facts

Producent Shooting Star zei op de website dat ze voor niks minder gaan dan een Oscar voor beste buitenlandse film.

Pers

Bor Beekman in 'de Volkskrant' van 20 januari 2011: "(...) De verfilming van het werk was een megaoperatie, daar het verhaal zich afspeelt op twee continenten, en tal van locaties, variërend van het Suriname van de jaren twintig tot de concentratiekampen van Hitler. (...) Waar je hoopt op een kalm opgebouwd en gelaagd begin, tekent regisseur Maria Peters het karakter van haar hoofdpersonage slechts in klare lijn. Haast, heeft ze: we moeten met de stoomboot naar Nederland (...) Het scenario volgt goeddeels de lineaire opzet van het boek, en hakt de geschiedenis in gecondenseerde brokjes waarin emoties en handelingen worden onderstreept in plaats van gesuggereerd. Dat de film daarbij niet strandt, ligt aan de hoofdrolspelers Ricky Koole en Sergio Hasselbaink, die elkaar in presentie goed aanvullen; de eerste kwetsbaar en uitbundig, de tweede fier en gereserveerd. Tegelijk maakt de wijze waarop de kleurling Waldemar in Nederland wordt ontvangen, en het venijn waarmee de Hollanders worden afgebeeld ? een naar, racistisch en bekrompen volk waren we ? van Sonny Boy een opmerkelijke film. Want al is haar regie op veel momenten matig, Peters trekt wel een spiegel op die in de vaderlandse cinema nog ontbrak. Vreemd is dat de regisseur, die eerder Kruimeltje en Pietje Bell maakte, juist kinderen houterig laat acteren. Het budget (zo?n 6 miljoen euro) werd gespendeerd aan groots bedoelde, maar net niet overtuigende explosies en luchtaanvallen, en ook op klein niveau ontbreekt finesse; waarom hebben die Duitsers zo?n zwaar Nederlands accent? Peters maakt voortdurend keuzes die het realisme ondergraven: waarom toch al die bekende acteurs laten opdraven voor piepkleine rollen? Twee tellen Martijn Lakemeier en Anneke Blok ? het zal vast imponeren op de poster, maar in de film zelf leidt het af, alsof je even Oorlogswinter binnenwandelt. (...) ?Het water is mijn vriend?, zegt Waldemar trots, nu tegen de Nationaal Socialist die hem tijdens een verhoor zonder effect onder water houdt. Dan kun je nadrukkelijk het predicaat ?waar gebeurd? op je film plakken, maar zo praten mensen niet."Mark Moorman in 'Het Parool' van 26 januari 2011: "(...) De verfilming van deze geschiedenis door Maria Peters (bekend van kinderfilms als Kruimeltje en Pietje Bell) schiet echter aan alle kanten tekort, aan filmische verbeelding, aan treffende casting, aan een goed scenario en aan een dramatische spanning die van het waargebeurde, hoe ongelofelijk ook, een goed verteld filmverhaal maakt. Ricky Koole als Rika en debutant Sergio Hasselbaink als Waldemar doen hun best, maar krijgen pover materiaal om mee te werken. Het scenario van Peters en Pieter van de Waterbeemd benoemt alles en slaat daarmee elke magie rond de personages dood. Voeg daar een verhaal aan toe dat zich in één versnelling door de tijd lijkt te ploegen (en toen, en toen, en toen) en men heeft een portret van twee mensen in een turbulente periode in de geschiedenis, zonder dat we het noodzakelijke gevoel van tijd en plaats krijgen. Kennelijk waren de makers als de dood om het publiek kwijt te raken, dus krijgt alles meteen een duiding, een stempel. (...) Deze manier van vertellen wreekt zich vooral in het tweede deel van de film, als de oorlogsjaren aan bod komen en we zien hoe Rika en Waldemar worden opgepakt omdat ze Joden hebben laten onderduiken. De film volgt hun weg door de kampen, maar het volstaat te zeggen dat de filmmakers het, budgettair en op elk ander vlak, niet in huis hebben om deze helletocht het juiste dramatische gewicht te geven. (...)"Marco Weijers in 'de Telegraaf' van 27 januari 2011: "(...) Zo veel mogelijk historische feiten uit het boek werden in met informatie overladen dialogen gecondenseerd. Het resultaat is soms nogal onnatuurlijk, zeker ook omdat het acteerwerk niet altijd even sterk is. Dat wringt in een film die realisme nastreeft en daar op andere fronten - zoals sfeertekening en aankleding ? veel beter in slaagt. Een geluk is ook dat Ricky Koole vrijwel elke scène een emotionele meerwaarde geeft. Bovendien zijn de naakte feiten van dit met zorg in beeld gebrachte liefdesverhaal aangrijpend genoeg om ook het meest versteende hart te beroeren."Leo Bankersen in 'de Filmkrant' van februari 2011: "(...) Daar doorheen dringt zich een weinig geflatteerd tijdsbeeld op. Het blijft niet bij de opmerkingen die Waldemar en zijn zoontje Waldy zich moeten laten welgevallen. Tussen katholieken en protestanten heerst een even grote onverdraagzaamheid en de feslte jodenjager is een Hollander. Het boek is redelijk trouw gevolgd, met alleen de door Frits Lambrechts gespeelde oudere variété-artiest als toegevoegd fictief personage. (...) Een verdienstelijke en integere verfilming, maar niet het grootse en meeslepende epos dat er allicht in had gezeten. Meer een optelsom van aangrijpende momenten die je eerder ambachtelijk dan inventief kan noemen. Aan de hoofdrollen ligt het niet. (...) Marcel Hensema als de godvruchtige eerste echtgenoot van Rika [neigt] naar een karikatuur. Ook is de bedoeling van veel sès vaak net iets te zwaar aangezet. Eigenlijk maken die rauwe maar voorspelbare beelden uit de Duitse kampen zelfs minder indruk dan een bescheiden scène in de bioscoop waar de verliefde Rika en Waldemar zien hoe Al Jolson in THE SINGING FOOL Sonny Boy zingt. De blanke Jolson geschminkt als blackface, met zwart gezicht en dikke witte lippen, de karikatuur uit het toenmalige Amerikaanse variététheater. Het liedje is ontroerend, de aanblik schrijnend, het moment onvergetelijk."Grieteke Meerman in 'Sp!ts' van donderdag 27 januari 2011: "(...) SONNY BOY is eigenlijk twee films in één. Enerzijds is het een liefdesgeschiedenis tussen twee maatschappelijke outsiders en anderzijds is het een oorlogsverhaal over verzetshelden. Beiden moesten in 132 minuten - wat eigenlijk nog uitzonderlijk lang is - worden gepropt. En dat is te merken. (...) niet al te beste special effects (...) Door de haast ontberen scènes die bedoeld zijn als ontroerend of aangrijpend, elke diepgang. En op de zeldzame momenten dat daar wel sprake van lijkt te zijn, gooit het Nederlandse accent van sommige Duitse personages roet in het eten. Bijkomend probleem is het script. De dialogen zijn vaak kinderlijk en onecht. (...) Peters strikte voor SONNY BOY een hoop a-sterren. Tot in de kleinste bijrollen struikelen we over acteurs als Martijn Lakemeier, Gaite Jansen, Frits Lambrechts, Anneke Blok en Monic Hendrickx. Geen van hen krijgt de kans te laten zien wat ze in huis hebben. Hetzelfde geldt voor hoofdrolspelers Sergio Hasselbaink en Ricky Koole. Maar één ding moet je ze nageven: als stel zijn ze uitstekend gecast. Want chemie, dat hebben ze wel."

Prijzen

Op 8 april 2011 hebben al meer dan 400.000 bezoekers de film gezien; goed voor een Platina film.

Casting

Job Gosschalk, Marina Wijn

Filmuziek

Henny Vrienten

Camera

Walther van den Ende

Montage

Ot Louw

ProdDesign

Jan Rutgers

Kostuums

Femmy Blakely, Leo Blind, Ellen Liem, Bho Roosterman, Tim van Deutekom

Grime

Joan Tjon a Hie

Stunts

Heidi Alemans, Nicolas De Pruyssenaere, Klaas-Jan Hop

Distributeur

A-Film Distribution

Bioszalen

111 bioscoopzalen bij première

Kleur

Kleur

Co-productie

KRO

Art director

Paula Loos